Plussen en minpuntjes

Het zijn de laatste minuten van Film by the Sea 2009. De belans kan worden opgemaakt. Een mooie editie, deze elfde, zo kan zonder meer worden gezegd. Met een recordaantal bezoekers van 43.500 (en misschien nog wel iets hoger). Ter afsluiting heb ik de (al dan niet persoonlijke) hoogtepunten en enkele minpuntjes - let op het verkleinwoord - op een rij gezet.

PLUS
George Sluizer
'Sluizer? Dat is toch die man van Spoorloos? Konden ze niemand anders krijgen', was vooraf toch een beetje de teneur toen bekend werd dat George Sluizer de Lifetime Achievement Award zou krijgen. Maar wat een goede keuze bleek het te zijn. En wat een boeiende man, met een ongelooflijk levensverhaal (wie gaat die biografie schrijven?). Film by the Sea heeft duidelijk gemaakt hoe onterecht het is dat Sluizer in eigen land zo weinig bekend is en erkenning krijgt. En die toespraak van hem gisteravond was een onvergetelijk moment.
Programma
Er waren veel - meer dan 120 - films en veel goede films. Zoveel, dat het lastig was om goede keuzes te maken. En zo hoort het ook. Zelf heb ik minder films kunnen zien dan voorgaande jaren, maar er zaten genoeg memorabele bij, zoals The Storm in My Heart, Precious, The Other Bank, Moon en Le Hérisson.
Harbour Lights
Het 'havenprogramma' bleek een goede keus: pakweg twintig films - klassiek en recent - in een logisch verband geplaatst. Was echt een aanrader.
Organisatie
Opmerkelijk geolied dit jaar. Alles onder controle. Dat is een prestatie, bij zon'n complex evenement. Vrijwel alle films begonnen bijvoorbeeld op tijd.
Sfeer
Natuurlijk, vergeleken met Rotterdam of Utrecht is Film by the Sea klein, maar de sfeer is onvergelijkbaar. Meer dan elders vinden bezoekers, regisseurs en andere mensen in Vlissingen elkaar en smeedt de liefde voor de film nieuwe vriendschappen.
Duncan Jones
Britse regisseur, naar Vlissingen gehaald om zijn - sterke - film Moon te promoten. Uren aan één stuk journalisten te woord staan? Geen probleem voor Jones, die met een ongebreideld enthousiasme over (het ontstaan van) zijn film praatte en iedereen voor zich in nam. Mooi hoor, dat soort gedrevenheid.
Danny Vera
Uitstekende cd, mooie film en het leukste optreden van het festival. En dat allemaal binnen anderhalf uur gepresenteerd.

MIN
Opening
Hoe open je nu een internationaal filmfestival, met veel hoge gasten uit de filmwereld en andere bobo's? Film by the Sea slaat eigenlijk op dat punt al jaren de plank mis. Met de rodeloperceremonie is doorgaans weinig mis, maar de toespraken die daarna volgen zorgen vaak voor plaatsvervangende schaamte. Vorig jaar een dieptepunt met een soort sketch van burgemeester Dijkstra en commissaris van de koningin Peijs en dit jaar zouteloze speeches met veel bedankjes en een minister (Plasterk) die tot drie keer toe blunderde. Overigens krijgen alleen de gasten in zaal 1 dat mee, want de geluids- en beeldverbindingen met de andere zalen werken doorgaans toch niet.
Toiletten
Die waren al een ramp in CineCity: veel te weinig. De meeste toiletten bevinden zich achter de kaartcontrole en zijn dus niet toegankelijk na afloop, als de nood vaak het hoogst is. Bij de recente renovatie van de bioscoop is dat probleem niet aangepakt. Wel hebben ze een designerige uitstraling gekregen, met onhandige wastafels, spiegels die zo donker zijn dat je moeite moet doen om jezelf te zien en nerveus makende moderne handendrogers.
Kassa's
Vrijwel altijd was er maar één kassa open, ook als er diverse voorstellingen op het punt van beginnen stonden. Regelmatig lange rijen dus, die vaak ook traag vorderden.
Muziek
De concerten in het Deltatheater waren lang niet altijd een succes. De artiesten deden hun best, maar het publiek had er gewoon te weinig belangstelling voor, wilde liever praten over de film die ze net hadden gezien of over andere zaken.
De Storm
Dé film van het festival. Een grootse opening, maar de film zelf - hoe knap ook gemaakt - was uiteindelijk toch vooral een teleurstelling.

Lees verder...

Johanna ter Steege

Een verrassing gisteravond bij het Award Ceremony Dinner was dat actrice Johanna ter Steege, de hoofdrolspeelster van Spoorloos, de Lifetime Achievement Award uitreikte aan George Sluizer. Op de foto: de ontmoeting van de twee, voorafgaand aan het diner, voor het Deltatheater.

Het deftige diner werd bijgewoond door een groot aantal prominenten uit de filmwereld en vanuit Zeeland. Ook de ambassadeur van Georgië was present, met het oog op de film The Other Bank van de Georgische regisseur George Ovashvili, die was geselecteerd voor de competitie.

Lees verder...

Scarlett Fever wint Moviequiz

Het is niet echt een verrassing meer: team Scarlett Fever is ook nu weer winnaar geworden van de Moviequiz. Met een puntentotaal van 81 liet deze groep de nummers twee (team Usual Suspects met 62,5 punten) en drie (team De Vries & Co met 55 punten) achter zich. De troostprijs, vijf blikken boterbabbelaars was voor team Witnie. Scarlett Fever gaat voor de vierde keer met de enorme beker voor de winnaar naar huis.

De Moviequiz onder leiding van Jac. Goderie en René Mioch trok met twaalf teams dit keer opmerkelijk minder deelnemers dan voorgaande jaren. Voorheen deden er wel eens dertig teams mee en vorig jaar waren het er in elk geval nog twintig groepen. De organisatie beraadt zich wegens deze terugloop over nieuwe impulsen voor volgend jaar.
Vrijwel alle teams namen op volle sterkte van vijf spelers aan de Moviequiz delen. ,,Het is een kwestie van zoveel mogelijk verdeelde kennis inzetten’’, weten Betty Busink en Marjon Buuren. Zij speelden beiden al eerder mee en presenteerden zich nu met drie vrienden in het team Friends in een nieuwe samenstelling. Busink bezocht de afgelopen week ook tien films tijdens het festival en noemt Precious als haar absolute topper. Een dieptepunt vond ze de slotfilm 500 Days of Summer. ,,Zo’n flinterdun verhaaltje’’, vindt zij. Maar daar is haar teamgenote het dan weer helemaal niet mee eens. ,,Nee, ik vind het juist een fijne feel good movie’’, zegt Buuren.
De meeste teams hebben bij de start één doel gemeen: er voor zorgen dat de overwinning niet wéér naar het team Scarlett Fever gaat. ,,Die winnen echt altijd. Dat moet maar eens doorbroken worden’’, vinden veel deelnemers.,,Niet altijd hoor. We doen voor de vijfde keer mee. We hebben drie keer eerder gewonnen en zijn één keer tweede geworden’’, haast Marloes den Hoed zich te zeggen. Samen met Ralph van Zuuren vormt zij de vaste kern van dit team. De eerste keer vormden zij met z’n tweetjes een team en ook toen sleepten zij samen ondanks een breed deelnemersveld de overwinning binnen. De extra kennis binnen Scarlett Fever moet dit keer komen van de nieuwe teamleden: Erwin Kostense, Patty Walvis en Saskia den Hollander.
Halverwege de wedstrijd zijn ze albehoorlijk tevreden over het verloop. ,,Nou ja die audio-ronde valt wat tegen. We hebben er vijf van de tien goed. Maar dat is ook extra moeilijk’’, weet Kostense. ,,Filmmuziek doet je niet direct aan een filmtitel herinneren, maar eerder aan de sfeer van een bepaald genre films’’, luidt zijn toelichting.
In het verdere verloop van de tien vragenronden neemt het zelfvertrouwen binnen Scarlett Fever alleen maar toe. Terecht zo blijkt aan het slot van de Moviequiz.

Lees verder...

Prijzen, prijzen, prijzen

Het was een reeks aan prijzen die afgelopen avond in het Deltatheater werd uitgereikt, voor een gezelschap van een kleine driehonderd genodigden. De winnaars op een rij:
- Shooting Star Award (voor korte film van jonge cineasten): Susanne Opstal met Immutability
- Delta Young Talent Award (voor beste korte film van jonge cineasten): Joji Na met Flirt
- MovieSquad By the Sea Award (prijs jongerenjury): Andrew Lancaster met Accidents Happen
- PZC Award (beste boekverfilming van afgelopen seizoen): Martin Koolhoven met Oorlogswinter
- Lifetime Achievement Award (oeuvreprijs): George Sluizer
- Film by the Sea Award (juryprijs beste boekverfilming): Mona Achache met Le Hérisson

Meer filmjes zien? Zie 'Lees verder'

Lees verder...

Emoties rond film-awards

Filmmaker George Sluizer kreeg vanavond in Vlissingen de Lifetime Achievement Award van Film by the Sea 2009 aangeboden uit handen van actrice Johanna ter Steege.

Sluizer uitte in zijn dankwoord de hartekreet om ruimhartigere budgetten voor jonge, talentvolle cineasten. ,,Zij nemen de verantwoordelijkheid en de risico's met innovatieve ideëen te komen. Meet die niet direct aan alle regeltjes, maar honneer de inzet en de passie", aldus Sluizer. Hij betrok in zijn dankwoord vooral zijn vrouw Anne. Met zijn persoonlijke lofzang wist hij de hele zaal te ontroeren: ,,Ik ben niet altijd gemakkelijk. Zij weet mij altijd weer moed in te blazen. Jij ontroert mij Ann door al je generositeit en de eindeloze opoffering die jij je voor mij getroost. Als er iemand deze award verdient dan bij jij het wel. Daarom wil ik dit beeld direct aan jou doorgeven."

Zijn vrouw Anne Lordon bracht, ondanks haar eigen ontroering, op vaardige wijze de humor erin met: "Ik weet waarom hij dit doet. Die award is te zwaar voor hem om te dragen."

Lees verder...

Jawel, Le Hérisson wint

Een heel grote verrassing was het niet: Le Hérisson heeft dit jaar de juryprijs gewonnen, zo is net bekend gemaakt tijdens het chique Award Ceremony Dinner. De film van Mona Achache was een grote kanshebber, samen met The Other Bank.

De jury had het lastig, vertelde voorzitter Rinus Ferdinandusse. Het officiële juryrapport ziet er als volgt uit:

Graag zou ik dit juryrapport met een persoonlijke opmerking beginnen. Twee jaar geleden, dus in 2007, bestond Film by the Sea negen jaar. En de Film & Literatuur-jury heeft dat jaar negen films moeten beoordelen. Vorig jaar, dus 2008, toen Film by the Sea tien jaar werd, heeft de jury tien competitiefilms moeten bekijken. En dit jaar hebben wij elf films geprojecteerd gezien. Ik vraag me dus in gemoede af : wat moet de jury doen als Film by the Sea aan zijn twintigste editie toe is.
Die elf films van dit jaar waren zeer de moeite van het jureren waard. Ik kan u wel verklappen dat de jury er vanmorgen zeer lang over gesproken heeft. Even leek het zelf mogelijk dat er een veto boven ons hoofd hing. Want u weet dat de jury de taak heeft om één film te bekronen. Helaas konden wij dus geen prijzen geven voor de mooiste acteerprestatie. Want dan zou ongetwijfeld de prijs voor beste actrice gaan naar de moeder uit de Amerikaanse film Precious. En de prijs voor beste acteur naar Michael Sheen, die in The Damned United prachtig de voetbaltrainer Brian Claugh uitbeeldt.
Er was bij de films die wij moesten beoordelen een flink aantal uit Frankrijk. En die waren ook vaak gewijd aan de beklemmende gevolgen die liefde en lust te weeg kunnen brengen in het leven van de mens. In die reeks films was er één die alle juryleden zeer heeft bekoord, en die – na onze zeer lange discussie – unaniem is gekozen als winnaar van de Film & Literatuur Award.
Het is de film van Mona Achache: Le hérisson.
Een film over een kleine gemeenschap, vrijwel in één ruimte gevangen. Met – en dat is een prachtige vondst – een heel jong meisje dat het verhaal vertelt alsof ze het filmt. En met een fraaie Japanse man die heel goed kan kijken en luisteren; en die op die manier een soort engel is. Hij redt daardoor levens. De film fungeert daarom als een ode aan het leven.
Dames en heren, hoe prachtig de zee ook was, hoezeer Vlissingen ook lokte – wij hebben met veel plezier in de bioscoop gezeten. U weet allemaal dat we leven in een tijd waarin bijna iedereen een boek heeft geschreven, of schrijft, of van plan is een boek te gaan schrijven. Dat geeft ons de overtuiging dat Film by the Sea, dat dit jaar geweldig was, een schitterende toekomst heeft. En net als de goudvis in Le hérisson altijd omhoog zal drijven.

Lees verder...

Tips voor het slotweekend

Stel: je hebt het festival nog niet bezocht en toch wil je vandaag en morgen nog zo veel mogelijk zien wat écht de moeite waard is. Wat is dan het beste 'spoorboekje'?

Om te beginnen vandaag:
13.15 uur: The Other Bank (met talkshow)
15.30 uur: Precious
17.15 uur: London River
19.00 uur: De Storm ('moet' je, hoewel geen geweldige film, toch gezien hebben)
21.15 uur: 500 Days of Summer

En morgen:
09.45 uur: Thomas
11.15 uur: Le Hérisson
14.00 uur: Hilde
16.30 uur: Julie & Julia
18.00 uur: Mères et Filles
20.00 uur: Moon
21.30 uur: Terribly Happy

Helaas draaien o.a. Welcome (publieksfavoriet), Looking For Eric en North Face niet meer.

Lees verder...

Ook jongeren jureren

De MovieSquad, de jongerenjury van Film By the Sea, heeft de afgelopen week negentien films bekeken. Drie ervan hebben ze genomineerd voor de MovieSquad By the Sea Award.

De winnaar wordt vanavond bekend gemaakt bij het Award Ceremony Dinner. De drie kandidaten zijn Terribly Happy (ook competitiefilm), Katalin Varga en Accidents Happen. Bekijk de trailers:

Lees verder...

George Sluizer en de maffia

Vandaag krijgt hij de Lifetime Achievement Award, de oeuvreprijs van het festival: cineast George Sluizer. Gisteravond werd hij geïnterviewd door journalist Ronald Ockhuysen.

Veel van wat Sluizer vertelde, was al te lezen in het interview in de festivalkrant van de PZC. Hij sprak onder meer over Dark Blood, de film die onvoltooid bleef door de plotselinge dood van de jonge, geliefde acteur River Phoenix. Bijzonder was dat er ook twee fragmenten uit de film werden getoond.

,,Als er een meesterwerk van mij is, dan is het deze film geweest", zei hij over Dark Blood. ,,Die is twee keer, misschien wel vijf keer beter dan Spoorloos. Het was heel moeilijk te pruimen dat River overleed. Helaas was ik niet bij machte om hem weer tot leven te wekken."

Sluizer vertelde dat er daarna jaren ruzie is geweest over het materiaal van de film. ,,Dat ging over slechts 35.000 dollar. Het heeft tien jaar geduurd. Daarna werd gedreigd het materiaal te verbranden. Ik heb toen de boevenmaffia ingeschakeld om het materiaal, 1500 kilo, veilig te stellen. Waar het nu is? Dat zeg ik niet. In elk geval op een veilige plek. Officieel ben ik dus een dief van mijn eigen film."

De inmiddels 77-jarige regisseur vertelde ook over zijn verbazing toen hij te horen kreeg dat Film by the Sea hem wilde eren, verbazing omdat ik doorgaans in Nederland nauwelijks erkenning krijgt:

Lees verder...

'Doe het, je sterft toch wel'

,,Als je te bang bent om te sterven, d0e je uiteindelijk helemaal niets meer. Doe waar je voor bestemd bent, je sterft toch wel.'' Regisseur Jean Achache heeft dit thema niet nadrukkelijk willen opleggen in zijn film 'Un soir au club'. Wie de risico's in zijn leven liever uit de weg gaat, zal in deze film daar ook de argumenten voor kunnen vinden. 'Un soir au club' beleefde vrijdag bij Film by the Sea de wereldpremière.
Regisseur Jean Achache, vrouwelijke hoofdrolspeelster Elise Caron zijn er samen met enkele andere medewerkers aan deze film voor naar Vlissingen gekomen. Ook de Nederlandse songtekstschijfster Marieke Pieters was aanwezig bij de voorstelling. Zij schreef de tekst voor twee nummers in deze film.
Filmmaker Karim Traidia leidde aansluitend aan de voorstelling gisteravond een korte talkshow met Achache en Caron. Het verhaal in 'Un soir au club' draait om voormalig jazzpianist Simon Nardis. Hij is tien jaar geleden door toedoen van zijn vrouw Suzanne met dat vak gestopt, om verder als technisch ingenieur een inkomen te verwerven. Werken in het jazzcircuit is voor hem 'alles of niets', ofwel: hij zal daar uiteindelijk aan kapot gaan. Het verhaal begint op de avond dat hij na die periode van tien jaar bij toeval weer in een jazzclub terecht komt. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek ('Nacht'in de Nederlandse vertaling) van Christian Gailly. ,,Het grootste verschil met het boek is dat ik in de film geen derde persoon als verteller gebruik'', liet de regisseur weten. In tegenstelling tot het boek gaat Achache uit van de vrijwel reële tijdsduur. In het boek wordt een doorkijkje naar de toekomst gemaakt. ,,Maar hoe het verder gaat met de hoofdpersonen heb ik liever aan de toeschouwer overgelaten'', zegt de regisseur. Ook heeft hij er bewust voor gekozen echtgenote Suzanne in de film niet alleen de rol van een soort 'reddende engel' te laten vertolken, maar heeft hij haar een eigen creatief beroep gegeven.
Voor Elise Caron is de vertolking van de rol van de eigenares Debbie van de jazzclub een hernieuwde kennismaking met het acteren. Zij was eerst speelster, maar concentreerde zich vervolgens vele jaren uitsluitend op het zingen. ,,Het is geweldig om beide in deze rol te kunnen combineren. Thank you!!!!'', brulde zij er met luidde kreet tot Achache achteraan. Caron manifesteerde zich tot vermaak van de zaal tijdens dit nagesprek als een ware commedienne.
,,Hoe kon je als Debbie toch verliefd worden op die saaie Simon Nardis, die maar geen beslissing lijkt te kunnen nemen?'' ,wilde Traidia nog van haar weten. ,,Omdat ik bij die man naar binnen kon kijken. Of nee: ik werd er toe gedwongen, het stond in het script'', grapte Caron.
De regisseur kreeg vanuit de zaal complimenten voor zijn glasheldere regie waarin het thema goed tot uiting komen: 'Doe je datgene, waarvoor je bestemd bent, ondanks de risico's of ga je je bestemming uit de weg?' Adhache heeft daar, zoals gezegd, wel een eigen mening over, maar laat het publiek graag de ruimte voor een eigen antwoord.

Lees verder...

The Other Bank: op de grens

Meerdere regisseurs van de elf competitiefilms zijn inmiddels in Vlissingen neergestreken, om hun film te promoten en om wellicht morgenavond de Film by the Sea Award in ontvangst te nemen. Een van hen is de Georgische cineast George Ovashvili, de maker van The Other Bank, een van de favorieten voor de prijs.

The Other Bank - inderdaad een erg mooie film - gaat over de jongen Tedo die op vierjarige leeftijd met zijn moeder vanuit Abchazië naar Georgië is gevlucht. Jaren later belandt hij in Tbilisi op straat en besluit terug te keren naar Abchazië, om zijn vader te zoeken.

De loensende jongen die Tedo speelt, maakt een onvergetelijke indruk. Ovashvili vertelde vanavond na afloop van de voorstelling dat tijdens de casting talloze jongens voorbij waren gekomen, zonder resultaat. ,,We hebben acht maanden gezocht. Vlak voordat we gingen draaien kwam ik hem tegen in een ziekenhuis, waar hij op de grond zat, wachtend op zijn moeder." Hij speelde zijn rol zonder weet te hebben van een script. Het totale verhaal zag hij pas in Berlijn. ,,Op een enorm scherm. Hij was geschokt."

Ovashvili wilde de film aan beide zijden van de rivier opnemen, dus zowel in Georgië als Abchazië. Dat laatste was een probleem. ,,Ik heb vijf, zes maanden om toestemming gevraagd. Toen kreeg ik eindelijk antwoord. Men zei: het mag, maar wel geheel op eigen risico. Toen heb ik besloten het niet te doen. We hebben de Abchazische scènes precies op de grens gefilmd, met Georgische acteurs."

The Other Bank is ook zaterdag (13.15 uur) en zondag (18.45 uur) te zien.

De trailer:

[Compétition] L'Autre Rive (extrait)
door festivalpariscinema

Lees verder...

Beste scenario van Ans Schilders

Het scenario 'Zandloperij' van Ans Schilders uit Kapelle is vrijdagavond bij Film by the Sea aangewezen als beste scenario van de masterclass 'Scenario Schrijven' onder leiding van Chiem van Houweninge. Het is de bedoeling dat dit winnende scenario wordt verfilmd en tijdens Film by the Sea 2010 in première zal gaan.

,,Ik ben er ontzettend blij mee. Dit had ik echt niet verwacht, want ik heb wel veel teksten voor toneel geschreven, maar van film heb ik eigenlijk helemaal geen verstand. Chiem van Houweninge heeft mij de afgelopen week ontzettend geholpen en daar wil ik hem nu graag een kus voor geven'', luidde de enthousiaste reactie van Ans Schilders.
De in totaal acht scenario's die tijdens deze masterclass tot stand kwamen, zijn beoordeeld door een deskundige jury bestaande uit: filmmaker Karim Traidia, schrijfster Helga Ruebsamen, directeur Ton Brandenbarg van de Zeeuwse Bibliotheek, tevens voorzitter van de Zeeuwse Culturele Raad, en door acteur/regisseur Edo Douma.
'Zandloperij' gaat over het verjaardagsfeestje van het tienermeisje Marloes. Haar moeder stuurt al haar vrienden weg als blijkt dat één van hen een fles sterke drank heeft meegebracht. Marloes vertrekt daarop samen met haar vrienden naar het strand, waar het feestje stevig wordt voortgezet.
Alle acht scenario's werden voorafgaand aan de bekendmaking van de winnaar gisteravond voor het belangstellend publiek voorgelezen door de acteurs en actrices: Pierre Bokma, Hugo Metsers III en diens dochtertje Delphine, Joya Blaauw, Mirjaim Lakrimi, Anke Tanihatu, Edo Douma, terwijl ook Chiem van Houweninge en zijn echtgenote Marina hun aandeel leverden aan deze voorleessessie.
Festival directeur Leo Hannewijk liet weten al te hebben besloten ook volgend jaar tijdens Film by the Sea weer een masterclass scenario schrijven te organiseren.

Lees verder...

Over veiligheid en kwaliteit

,,In 1953 was het gemakkelijk. Die dijken moesten zo hoog mogelijk. Nu zijn daar milieupunten bijgekomen. Hoe gaat u de urgentie van de aanpassingen van beleid uitleggen?'' Die vraag legde gesprekleidster Nelleke Noordervliet vrijdagmiddag voor aan gedeputeerde Frans Hamelink tijdens een gesprek aansluitend aan de vertoning van de film De Storm op initiatief van Stuurgroep Zuidwestelijke Delta.

Die stuurgroep houdt zich bezig met hoe om te gaan met water in de toekomst. Veiligheid staat daarbij nog steeds bovenaan, maar nu spelen ook het economisch gebruik en de zogeheten estuarien dynamiek (invloed van eb en vloed) mee in het beleid. Drie provincies, vier ministeries en vijf waterschappen hebben zitting in deze stuurgroep.
,,Ik heb het idee dat ons ten opzichte van de veiligheid ook veel angst wordt aangepraat. Er bestaat angst verkeerde beslissingen te nemen. Hoe denkt u de noodzaak van aangepast beleid, een soort tweede oplevering van de Deltawerken over te kunnen brengen?'', legde Noordervliet gedeputeerde Hamelink dus voor. ,,Veel overleg in het voortraject, voordat er definitieve besluiten worden genomen'', liet hij weten. Verder verwees Hamelink naar drie ontwikkelingen die de noodzaak tot aanpassing zichtbaar maken: De verslechtering van de waterkwaliteit in Krammer,Volkerak,Zoommeer; overlast blauwalgen in de Grevelingen en de aantasting van unieke zandplaten in de Oosterschelde. Veel voorlichting zal nodig zijn om specifiek bij de Zeeuwse burgers begrip te kweken, erkende de gedeputeerde.
Joost Schreijen, de ambtelijke baas van de Stuurgroep Zuidwestelijke Delta, bepleit het aangaan van het gesprek met allen die hiermee te maken hebben. Volgens hem raakt het beleid van waterkwaliteit en alles wat daarbij hoort veel meer groeperingen dan menigeen denkt. Als voorbeeld noemde hij aanpak van blauwalgen. ,,Als we op Goeree-Overflakkee de waterkwaliteit verbeteren door middel van verzilting, krijgen we problemen met de zoetwatervoorziening in het Rijnmondgebied en zullen de tuinders in het Westland bezwaar maken. Dat betekent dat daar een oplossing voor moet komen. Maar laten we er in elk geval in alle openheid het gesprek over aangaan.''
De gesprekleidster stelde aan het slot van het gesprek vast dat het creëren van een landelijk draagvlak voor nieuw beleid van omgaan met het water van groot belang is om uiteindelijk op politiek gebied besluiten te kunnen nemen, zonder dat iedereen naar de Raad van State rent.

Lees verder...

Stormloop houdt aan

Gisteren ontving het festival de 10.000e bezoekers voor De Storm. Vandaag, morgen en zondag zijn er nog vier voorstellingen per dag en de belangstelling blijft. Vanmiddag stond er weer een lange rij te wachten voor het Deltatheater. Uiteindelijk zullen zo'n 15.000 mensen bij Film by the Sea De Storm zien.

Lees verder...

Wie krijgt de hoofdprijs?

Uiteindelijk moet er gekozen worden. Welke boekverfilming krijgt morgen de Film by the Sea Award toegekend? Collega Ali Pankow neemt in de krant van vandaag al een voorschot op de uitslag.

Grote kanshebbers lijken: The other bank (regie George Ovashvili) en Le hérisson (regie Mona Achache). Beide voldoen aan de veel gehoorde criteria van de jury: een goed verhaal, dat goed wordt verteld en waar je persoonlijk door geraakt wordt.

Zo lijkt het dus te gaan draaien om een rijk Frans meisje met een brilletje of een arme, schele jongen in Georgië. De verhalen verschillen, maar vertellen beide dat de wereld gebaat is met het verwerpen van vooroordelen en met bekommeren om de medemens. Beide films hebben een jeugdige hoofdrolspeler, die de toeschouwer snel voor zich weet te winnen. In Le hérisson zet de 12-jarige Paloma zich af tegen de leegheid van haar rijke milieu. In The other bank is de kwetsbare, maar taaie Tedo met zijn moeder gevlucht voor de oorlog in Georgië. Het verhaal volgt hem op zijn zoektocht terug naar geborgenheid.

Ook de openingsfilm Precious (regie Lee Daniëls) behoort tot de kanshebbers. Het intense verhaal over een 16-jarige meisje in Harlem, dat door haar vader jarenlang is verkracht en door haar moeder wordt mishandeld, grijpt de toeschouwer stevig bij de strot.

Minder kans lijkt The other man (regie Richard Eyre) te maken op de juryprijs. De verrassende wending in deze film zou wel eens in het nadeel kunnen werken. Het verhaal heeft weliswaar humor en spanning, maar de keuzes doen wat geforceerd aan. Het aantal vragen waar regisseur Alain Resnais in Les herbes folles het publiek mee opzadelt lijkt te veel voor een Award-winnaar. Villa Amalia (regie Benoit Jacquot) en Un barrage contre le Pacifique (regie Rithy Panh) zijn overwegend autobiografische verhalen, waarin universele thema's (te) ver verborgen liggen. Beide films zullen het wel goed doen bij liefhebbers van die specifieke trage speelstijl van Isabelle Huppert. Ook de verhalen in Je l'aimais (regie: Zabou Breitman) en in de sfeerrijke film Un soir au club (regie Jean Achache) worden erg traag verteld. Terribly happy (regie Henrik Ruben Genz): spannend, fijn absurdistisch, maar zal niet beklijven. En The damned united? Fijne film met mix van branie en inkeer, maar geen winnaar.

Lees verder...

Danny Vera verdient meer

Het was uiteraard voetbaljournalist en -analyticus Johan Derksen, zijn grootste fan, die vanavond in het Deltatheater het eerste exemplaar van de nieuwe cd van Danny Vera in ontvangst nam. En de gelegenheid greep hij aan om er nogmaals op te wijzen dat de Middelburgse singer-songwriter een groter publiek verdient.

Even daarvoor was de korte film in première gegaan die is gemaakt van het opnameproces van het album in Nashville. Die werd enthousiast ontvangen. Danny Vera gaf daarna een overtuigend optreden, met aanvankelijke rustigere nummers ('luisterliedjes'), maar in het tweede deel gaven hij en zijn band flink gas. Vooral de single Dressed in black blijft hangen.

Lees verder...

En Rade tot klinken gebracht

Live-cinema is niet erg in trek op deze editie van het festival. Eerder deze week werd Trugkieke opvallend matig bezocht (morgen herkansing). Vanavond zaten er bij En Rade welgeteld zeventien mensen in de zaal.

En Rade is een avant-gardistische stille film uit 1927, van de Braziliaanse cineast Alberto Cavalcanti. Pianiste Maud Nelissen en Frido ter Beek (saxofoon, percussie) improviseerden er anderhalf uur lang (!) muziek bij.

Dat deden zij voortreffelijk, zozeer dat mijn aandacht meer uitging naar de muziek dan naar de film. Dat is misschien niet de bedoeling, maar knap was het zeker. Met zeventien mensen groots applaudisseren valt overigens niet mee.

Lees verder...

Wispelturig Hollywood

Het blijft improviseren voor de organisatie van het festival. Vooral rond de film Serious Moonlight is de afgelopen dagen veel gedoe geweest.

Aanvankelijk was de hoop dat Meg Ryan naar Vlissingen zou willen komen. Toen dat niet tot de mogelijkheden bleek te behoren, is ingezet op regisseur Cheryl Hines. Die zegde deze week toe vanuit Los Angeles naar Nederland te reizen, maar kwam daar op het laatste moment weer op terug. 'Wispelturigheid in Hollywood', noemt festivaldirecteur Leo Hannewijk dat in zijn weblog.

De laatste wijzigingen in het programma:

Vrijdag 18 september
Creation (18.45 uur) gaat van zaal 6 naar zaal 1
Serious Moonlight (19.00 uur) - in plaats van The Damned United - gaat van zaal 1 naar zaal 6

Zaterdag 19 september
Joao en het mes (11.45 uur) wordt vervangen door Crimetime, ook van George Sluizer, en begint om 11.30 uur
Serious Moonlight (17.30 uur, zaal 3) wordt vervangen door Oorlogswinter.

Lees verder...

Matige recensies De Storm

Film by the Sea heeft vanmiddag de 10.000e bezoeker van De Storm ontvangen. Hannie van Doornik uit Vlissingen bleek de gelukkige te zijn. De landelijke recensies zijn ondertussen niet onverdeeld positief.

Een greep uit de recensies:
- NRC Handelsblad (3 sterren)
- de Volkskrant: Mooi beeld, zwak verhaal
- Het Parool (3 sterren)
- De Pers: Vier redenen waarom De Storm niet overtuigt

Vanavond zendt Net 5 een half uur durend verslag uit van de première van De Storm, afgelopen vrijdag in Vlissingen. Dat wordt wel laat opblijven, want de uitzending begint pas om 00.25 uur.

Lees verder...

Filmfesti(af)valkunst

Het zijn wat merkwaardige toren die daar langs de Spuikomweg staan, vlak voor CineCity. Steigers met daarop vuilniszakken. Het is kunst.

Het gaat om een project van kunstenares Renate de Andrade. In kunstcentrum deWillem3 heeft zij een kleurrijke installatie gemaakt, upgradedgarbage getiteld, gemaakt met anorganisch afval dat zij gedurende twee weken in Vlissingen heeft verzameld.

De steigers langs de Spuikomweg tonen het afval van Film by the Sea. Het is dus een groeiend werk, met als uiteindelijk resultaat - zo is de bedoeling - twee kleurrijke sculpturen. Eén ervan is al aardig voltooid; de tweede nu nog vrijwel leeg.

Lees verder...

Duncan Jones over Moon

Veel filmpers vandaag in Vlissingen, vanwege de komst van Duncan Jones, bij wiens naam steevast wordt vermeld dat hij de zoon van David Bowie is. Maar vooral is hij nu de maker van Moon, zijn eerste speelfilm. En wat voor een! Het is een ijzersterke science-fictionfilm, over een man die al drie jaar op de maan verblijft, op het punt staat terug te keren, maar op de valreep letterlijk met zichzelf wordt geconfronteerd.

Voor de meeste filmjournalisten was de entourage van Film by the Sea van ondergeschikt belang, hoewel Moon - dat al een hit was op andere festivals - in Vlissingen zijn Nederlandse première beleefde. De film komt volgende maand in de Nederlandse bioscopen en dan is de komst van de regisseur voor de distributeur een mooie gelegenheid om een movie junket te organiseren. De cinemapers kan de film alvast zien en de regisseur spreken, zodat de interviews gereed liggen als de film uitkomt.

Voor Jones betekent zo'n sessie enkele uren aan een stuk interviews geven, vaak maximaal tien minuten per journalist. De regionale media kwamen vandaag pas aan het slot aan bod, maar Jones ontving ons alsof we de eersten waren en vertelde vol vuur over zijn film, de techniek die hij heeft toegepast en over de imponerende hoofdrolspeler Sam Rockwell. Een samenvatting:

Wat was de oorsprong van deze film?
,,Ik ben een grote fan van Sam Rockwell. Ik stuurde hem drieënhalf jaar geleden een script, van een compleet andere film. Hij vond het een goed script, wilde er een bepaalde rol in spelen, maar ik had een andere rol in gedachten. Hij zei: kom naar New York en dan praten we erover. We hoopten dat we elkaar konden overtuigen, zodat we die film konden maken, maar dat lukte niet.
Voor mij, als reclameregisseur, was het een behoorlijk intimiderend idee om te werken met een gevestigde, beroemde acteur. Toen bleek dat we goed met elkaar overweg konden, wist ik dat ik hem wilde hebben voor mijn eerste film. Dus gingen we, al bij onze eerste ontmoeting, praten over de soort rollen die hij graag wilde spelen en het soort films waarvan we allebei houden. Sam zei dat hij graag iemand uit de arbeidersklasse wilde spelen en we waren het erover eens dat het geweldig zou zijn om een soort film te maken vergelijkbaar met de science-fictionfilms van eind jaren zeventig en begin jaren tachtig, zoals Outland met Sean Connery, Silent Running met Bruce Dern en Alien van Ridley Scott, met blue collar people die werken in de ruimte. Dus zei ik: ik wil je in mijn eerste film, geef me de kans om met iets te komen in het verlengde van die oude science-fictionfilms. Zo is het begonnen.”

Hoe ingewikkeld was het om de film te maken, technisch gezien?
,,Erg ingewikkeld. De productie was als het oplossen van een puzzel. We wisten dat we een film schreven voor Sam Rockwell, we wisten dat het budget dat we bij elkaar zouden kunnen krijgen hooguit vijf miljoen dollar zou bedragen, ik wilde alles in de studio doen (om me geen zorgen te hoeven maken over het weer en locatiewisselingen) en ik wilde de cast zo klein mogelijk houden. Ik had ook bepaalde ideeën over het verhaal. Ik was vroeger erg anders dan nu, anders toen ik halverwege de twintig was dan halverwege de dertig. Het leek me erg interessant om te zien hoe het is om jezelf uit een andere periode in je leven te ontmoeten. Al die factoren waren bepalend voor Moon. Bovendien had ik een relatie op grote afstand. Mijn vriendin leefde aan de andere kant van de planeet. Over dat soort menselijke zaken, met de paranoia en de moeilijkheden die je moet doorstaan als je zo’n relatie voor een lange tijd hebt, wilde ik het hebben.”

Sam Rockwell speelt een dubbelrol, vrijwel de gehele film. Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?
,,We hebben in het bijzonder naar Jeremy Irons in Dead Ringers gekeken, de film van David Cronenberg. Op de dvd is te zien hoe dat is gemaakt. Sam en ik hebben dat intensief bestudeerd, technisch maar ook op acteergebied, wat Jeremy Irons deed om die verschillende karakters neer te zetten. Dat was de eerste fase om te kijken hoe we het zouden aanpakken. Er is ook een film van Spike Jonze, Adaptation, waarin Nicholas Cage een tweeling speelt. Daar hebben ook weer ideeën uit geput. Technisch gezien kun je verschillende special effects gebruiken, zoals een stand-in die je over de schouder filmt of iets wat vergelijkbaar is met een split screen. Eén effect hebben ze echter niet gebruikt in Dead Ringers of Adaptation: een two shot waarin het ene personage reageert op de ander. Op dat punt denken we de grenzen enigszins te hebben verlegd, door iets te doen wat nog niemand eerder heeft gedaan. Hoewel het veel tijd en geld kostte, maakt het wel het verschil, omdat je als kijker echt accepteert dat het twee verschillende mensen zijn.”

Vind je het erg dat je bijna overal wordt geïntroduceerd als de zoon van David Bowie?
,,Ach, dit is pas mijn eerste film, dus ik kan het heel goed begrijpen. Misschien dat over twee of drie films het anders is en hopelijk dat men over vier of vijf films hem introduceert als de vader van regisseur Duncan Jones.”

Lees verder...

Hartenkreet Wubbo Ockels

,,Laten we er op de maan niet zo'n puinhoop van maken als op de aarde met het uitputten van energiebronnen.'' Deze hartenkreet uitte astronaut Wubbo Ockels gisteravond tijdens een kort gesprek met regisseur Duncan Jones van de science fictionfilm 'Moon' bij Film by the Sea in Vlissingen.

Deze oproep van Ockels past bij zijn huidige werk: het zoeken van mogelijkheden voor duurzame energie. In 'Moon' draait het om astronaut Sam die drie jaar alleen op de maan vertoeft. Elk contact met de aarde is in de tussentijd verbroken Tegen het einde van die periode gaat Sam 'vreemde dingen'zien.
,,Vanuit welke aandrift heb je deze film gemaakt?'', wilde Ockels van Duncan Jones weten.,,Ik heb me geconcentreerd op de vraag: wat betekent een langdurig verblijf in de ruimte voor een normaal, hardwerkende middenklasser?'', gaf de regisseur te kennen. ,,Alles wat in deze tijd van geavanceerde technologie wordt geproduceerd is eindig. Ook de astronaut in mijn film. Zijn contract is afgestemd op drie jaar, de duur van de periode waarin hij kan functioneren.''
Ockels prees de filmmaker voor de wijze waarop hij het maanlandschap heeft vorm gegeven. ,,De maan is een donker, zwart lavagebied en geen lichte, gele massa. De maan is saai om te zien'', benadrukte de astronaut.
Na nog een korte anekdote over een exclusief verblijf in Wenen met een select gezelschap van vakgenoten die minstens drie keer rond de aarde zijn geweest, moest Ockels snel vertrekken. Niet per raket, maar wel met gezwinde spoed.
Duncan Jones zette de talkshow nog even voort met enthousiaste toeschouwers van 'Moon', die alles wilden weten over onder meer de technieken waarmee de verschillende Sam's samen in de opnames zijn gevat.

Lees verder...

CineCity vol prinsessen en feeën

Drie zalen van CineCity zitten vanmiddag vol voor de première van Prinses Lillifee (trailer), een van oorsprong Duitse animatiefilm over een prinses met een magische hand. Veel kinderen - vrijwel alleen maar meisjes - hebben gehoor gegeven aan de oproep verkleed te komen als fee of prinses. Bij de ingang van de zaal stonden feeën die de bezoekertjes verwelkomden in het roze koninkrijk Pinkovia. Na afloop van de voorstelling treedt de meidengroep Djumbo op.

Lees verder...

Leven na de tsunami

Op het filmfestival van Breda, dat Leo Hannewijk van Film by the Sea eerder dit jaar voor het eerst organiseerde, won de Indiase film Ocean of an old man de publieksprijs. Dat was een goede reden voor Hannewijk om de film, en de makers ervan, ook naar Vlissingen te halen.

Gisteravond was de eerste van in totaal drie vertoningen. De hoofdrolspeler, Tom Alter, moest helaas verstek laten gaan, maar regisseur Rajesh Shera en actrice Iris Maja Tittlback waren wel aanwezig.

Ocean of an old man - dat thematisch gezien aansluit bij de watersnoodrampfilm De Storm - speelt zich af op de Andaman-eilanden. Centraal staat een leraar (gespeeld door Tom Alter), die nadat de eilanden in 2004 zijn getroffen door de tsunami niet alleen zijn familie verliest maar ook vijf kinderen in zijn klas mist. Hij gaat op zoek naar de vermiste kinderen. Ondertussen besluit de regering de eilandbewoners op een veiligere plek onder te brengen. De leraar belandt tijdens zijn zoektocht op een verlaten eiland. Daar kampt hij met zijn herinneringen en wanen. Die maken van Ocean of an old man een zeer poëtische film, over leven en dood en de band tussen de mens en de zee.

Actrice Iris Maja Tittlback, die de vrouw van de leraar speelt, noemde de film een zeer interessante ervaring. ,,Alle kinderen waren geen acteurs maar kinderen van de eilanden zelf, die de tsunami aan den lijve hebben meegemaakt. Al deze kinderen hebben een verhaal te vertellen. Veel kinderen waren na de tsunami heel bang voor het water, maar moesten toch op het eiland leven en met de situatie leren omgaan. Deze film bood hun een mogelijkheid om hun verleden te verwerken."

'Ocean of an old man' is ook vandaag (10.30 uur) en zondag (15.30 uur) te zien bij Film by the Sea.

Lees verder...

Danny Vera op witte doek

De Middelburgse singer-songwriter Danny Vera heeft een nieuw album: Pink Flamingo. Daarbij zit ook een dvd met een film van bijna een half uur die is gemaakt over het opnameproces in Nashville. Deze film, The Hilltop Sessions, gaat morgen in première bij Film by the Sea. In de video vertelt Danny Vera over album én film en speelt hij een akoestische versie van de single Dressed in black. Lees ook het interview in de PZC van vandaag.

Lees verder...

Sabrina Starke

Een rijzende muziekster vanavond in het Deltatheater: Sabrina Starke, bekend geworden met Do for love. Opvallend genoeg begon ze met twee akoestische nummers, alvorens haar zevenkoppige band op het podium kwam voor een vooral soul- en stijlvolle set.

Lees verder...

Weer rode schoenen

Na 'Les herbes folles' dinsdagochtend blijkt tot mijn verrassing de volgende competitiefilm 'The other man' ook met schoenen te beginnen, rode schoenen zelfs weer. Toeval natuurlijk, hoewel na vier dagen 'alert' filmkijken wil je soms overal wat achter zoeken.

Zo valt het me ook op dat er in zes van de zeven films die ik nu heb gezien onvoorstelbaar veel wordt gerookt. Dat is geen waarde-oordeel, maar al die volle blijven gewoon even op mijn netvlies hangen.
Maar terug naar'The other man' van regisseur Richard Eyre (onder meer bekend van 'Notes on a scandal'). Een begin met schoenen dus. Lekker begin: een glamour modeshow met schoenenontwerpster Lisa (Laura Linney) als stralend middelpunt. Maar er klopt iets niet: de glimlach van haar man Peter (Liam Neeson)is wat geforceerd en dochter Abigaile (Amanda Drew)lijkt zich in dit wereldje helemaal niet op zijn gemak te voelen. Binnen een minuut wil ik weten wat hier achter zit. Vooral Peter trekt mijn aandacht: hij gaat het moeilijk krijgen, vrees ik en dat zou ik graag voorkomen.
Wat een mooi medium toch, film. Voor je het weet, zit je volledig in het leven van anderen gezogen. O, nee, dat was niet helemaal de bedoeling. Wel een beetje 'alert' blijven kijken. Wat levert dat op? Nou de constatering dat een van de kleine bijrollen (Joy, de juffrouw van de beveiliging) ook door Laura Linney wordt gespeeld (maar dan met donkere haren). Moet ik daar wat achter zoeken, of??
Direct vanaf het moment dat Antonio Banderas als 'Ralfe'zijn intrede doet in het verhaal, denk ik: Pierre Bokma. Ik zie hem zó voor me in die rol. Nou zou dat natuurlijk kunnen komen door het feit dat deze door mij zo bewonderde acteur enkele rijen verderop als jurylid in de zaal zit.
Waarom raakt 'The other man' me? Moet ik vrienden en kennissen aanraden naar deze film te gaan kijken? Het gaat natuurlijk niet over grootse zaken. Wellicht ben ik na vier intensieve festivaldagen gewoon toe aan een laagdrempelig liefdesverhaal. Daar is toch niks mis mee? Of zou een competitiefilm toch meer moeten bieden?
Zijn er al recensies van binnen? Jawel: Fritz de Jong (Parool/GPD)geeft één ster. Nou en? Dat moet Fritz de Jong toch weten. Ik had 'The other man' niet willlen missen.

Lees verder...

Trugkieke - The Movie

Al sinds het begin van Omroep Zeeland op tv, bijna twaalf jaar geleden, is het programma Trugkieke een succesnummer. Samensteller Jan-Willem Antheunisse bracht het vanmiddag, in een speciale uitvoering, ook naar bioscoop.

De voorstelling stond helemaal in het teken van de Watersnoodramp, met her en der verzamelde privé- en professionele filmfragmenten. Samen gaven ze een nuchter maar tegelijk ook zeer indringend beeld van de gevolgen van de Ramp.

Antheunisse gaf er, met zijn karakteristieke stem, live commentaar bij, met talloze feitjes en weetjes. Gitarist Jan Piet de Klerk en toetsenist Wouter Izeboud verzorgden, eveneens live, de begeleidende muziek.

Een mooie middag, dus. Jammer alleen dat er zo weinig belangstelling was. Er komt echter nog een herkansing: vrijdag om 13.30 uur.

Lees verder...

'Heb je die film al gezien?'

De meest gehoorde vraag op het festival: 'Heb je die film al gezien? En die?' Nu Film by the Sea een paar dagen onderweg is, beginnen de publieksfavorieten zich af te tekenen.

Het blijft lastig om op een festival waar meer dan 120 films draaien, een keuze te maken. Dus gaan bezoekers vooral af op wat ze van anderen horen. En op de uitslagen van de enquêtes die na vrijwel elke voorstelling worden gehouden.

Een aantal titels springt er tot nu toe uit. Looking for Eric krijgt tot nu toe de hoogste waardering: maar liefst 4,83 (op een maximum van vijf). Op eerbiedwaardige afstand, maar ook hoog scorend, volgen Up (4,62), Welcome (4,51), Meres et filles (4,47) en, na gisteravond Precious (4,45). En daar kunnen nog een paar bijkomen, want nog niet alle films zijn al een keer vertoond.

Opvallend is dat dé publiekstrekker, De Storm, niet erg hoog scoort. Met een gemiddelde waardering van 4,03 is de film van Ben Sombogaart op de ranglijst slechts een middenmoter.

Lees verder...

'Als ik een kat zou zijn?'

Voorlopig is het voor mij de meest intrigerende vraag van het festival: 'Als ik nou een kat zou zijn, zou ik dan een kroket mogen eten?' Zo'n vraag houd je bezig terwijl je wegloopt uit de filmzaal en langzaam de trap afdaalt.

Een vraag ook die in je hoofd blijft malen, maar dat gebeurt met veel meer vragen ervaar ik inmiddels tijdens dit festival. Vooral na het zien dinsdagochtend van 'Les Herbes Folles', de tweede film in de Film & Literatuurcompetitie. In tegenstelling tot de eerste film 'Precious', keek ik dit keer vrijwel onvoorbereid. Niet het boek van Christian Gailly vooraf gelezen dus. Blanco naar de film, net zoals juryvoorzitter Rinus Ferdinandusse het steeds bepleit.
Wat heeft 'Les herbes folles'(dolle kruiden??, gekke kruiden??, exotische kruiden??) me opgeleverd? Dik tweeënhalf uur spanning, hongerig zijn naar antwoorden op al die vragen: Wat is er aan de hand met George Pallet? Is hij getrouwd met die elegante blonde vrouw. Ja, dus. Die vraag wordt beantwoord. Veel andere niet, of maar gedeeltelijk. Wat is hem overkomen? Weer een oorlog die een leven voor altijd heeft verpest? Korea, dit keer? Hoe zit dat met 'mademoiselle Muir' en haar passie voor vliegen? Kennen George en zij elkaar uit een leven vóór het hier en nu? Waar zit de verstrengeling? Hongerig naar de antwoorden ben ik, heel hongerig. En ik zal ze krijgen voor het einde van dit festival. Maar eerst maar een kroket, want ik ben (soms) een kat. Al heb ik nog geen antwoord op de vraag of die zaken wel gecombineerd kunnen worden.
Wie van spanning, goed acteerwerk en mooie beelden houdt, moet 'Les herbes folles'overigens wel gaan zien. Maar wie niet zo van een voice-over houdt of niet kan leven met onbeantwoorde vragen, moet zich misschien even beraden.

Lees verder...

Lady Linn & Het Geroezemoes

Je ziet dat wel vaker op het filmfestival: er staat een op zich uitstekende band te spelen, maar het publiek lijkt er nauwelijks of geen belangstelling voor te hebben.

Vanavond ook weer. Lady Linn and her Magnificent Seven trad na de première van Precious op in het Deltatheater. Het leek aan de meeste bezoekers niet echt besteed.

Het gebeurt regelmatig bij Film by the Sea. En eigenlijk is het ook niet zo verwonderlijk. De bezoekers hebben net twee uur stilgezeten en niet zelden een indringende film gezien. Dan is de behoefte groot om na- en/of bij te praten. Dus wordt de muziek regelmatig overstemd door het geroezemoes.

Onbeleefd misschien, maar wel begrijpelijk. Film by the Sea is nu eenmaal geen - om maar wat te noemen - Zeeland Nazomerfestival, waar bezoekers speciaal naar het Abdijplein komen om naar een bepaald optreden te luisteren. Lady Linn had daar, twee weken geleden, dan ook een dankbaarder publiek dan vanavond in Vlissingen.

Lees verder...

De dromen van Precious

Het Film- en Literatuurprogramma van het festival werd vanavond geopend met de première van Precious van Lee Daniels. De indrukwekkende stilte bij de aftiteling was veelzeggend.

De film, gebaseerd op het boek Push van de Amerikaanse schrijfster Sapphire, vertelt het verhaal van het zestienjarige meisje Clareece 'Precious' Jones, dat in Harlem onder miserabele omstandigheden opgroeit. Ze is voor de tweede keer zwanger van haar vader en wordt vernederd en mishandeld door haar moeder. De gedwongen overstap naar een speciale school betekent langzaam maar zeker een keerpunt in haar leven.

Het verhaal is knap in beeld gebracht, met soms bewust onvaste shots. Vooral de dromen van Precious, op de momenten waarop ze het zwaarst heeft, blijven bij. Gabourey 'Gabby' Sidibe acteert sterk als de in zichzelf gekeerde Precious, maar vooral ook Mo'Nique als haar moeder is opmerkelijk goed. Verder doken onder meer een vrijwel onherkenbare Mariah Carey op als sociaal werkster en Lenny Kravitz als verpleger.

Precious gaat ongetwijfeld hoog eindigen in de Filmbarometer van het festival. Menigeen was vanavond ook merkbaar geraakt. Bijna iedereen bleef zwijgend zitten totdat de aftiteling helemaal afgelopen was. Daarna klonk een spontaan applaus.

Lees verder...

Bar avontuur op de berg

De Duitse film North Face (Nordwand) van Philipp Stölzl is ook weer zo'n intense ervaring. Het is een twee uur durende zoektocht naar roem, die uitmondt in een strijd op leven en dood.

North Face speelt zich af in 1936, in tijden van opkomend nazisme, en vertelt het (waargebeurde) verhaal van de Duitse bergbeklimmers Toni Kurz en Andreas Hinterstoisser. Zij doen een poging om de eersten te zijn die de noordkant van de Eiger weten te bedwingen, waarmee ze tot Duitse helden zouden kunnen uitgroeien.

Het wordt een barre tocht, die Stölzl buitengewoon indringend in beeld heeft gebracht, waarbij de intense kou steeds voelbaarder wordt, terwijl je tegelijkertijd tot het eind met het zweet in je handen zit omdat ongewis blijft - voor wie de historie niet kent - of het toch nog goed afloopt.

Zonder meer een aanrader.

Lees verder...

Festival nog misdaadvrij

De maandagmiddag van het festival zou aanvankelijk in het teken staan van thrillers. De voorziene conferentie Crime by the Sea gaat echter niet door.

Schrijvers, uitgevers en filmproducenten zouden in Vlissingen bijeenkomen om te praten over de vraag waarom in Nederland zo weinig misdaadromans worden verfilmd, terwijl de boeken in dat genre zo buitengewoon populair zijn. Toch gaat het niet gebeuren.

Reden van de afgelasting: te weinig belangstelling, volgens festivaldirecteur Leo Hannewijk. De voorbereidingstijd was te kort om voldoende relevante partijen naar Zeeland te krijgen.

Volgend jaar wordt Crime by the Sea wél gehouden, verzekert Hannewijk. ,,We zijn gewoon een jaar te vroeg. Vanaf oktober kan iedereen het in de agenda gaan zetten en zal het steeds meer gaan leven."

Lees verder...

Gekrioel en gekwetter

Het is maandagochtend alweer vroeg een hele drukte in de foyer bij Cine City. Waar vrijdagavond nog talrijke BN-ers in black tie zich ophielden, zorgen nu kleuters en scholieren voor gekrioel en gekwetter. Film by the Sea is er duidelijk voor iedereen.

,,Het was vrolijk en het was droevig. Daarom vonden we het zo mooi'', luidt de glasheldere recensie van Noa en Daniek, twee kleuters uit Vlissingen die om tien uur vanochtend al de verhalen van 'Fietsmug'en 'Dansmug'hebben gezien met de hele klas. Is er een leuker begin van de schoolweek denkbaar.
,,Haaaaaiii'', kreunt Stevin in een hele grote gaap. Hij grinnikt even en geeft als verklaring: ,,Ja, ik was heel vroeg op vanochtend. Hij is een van de leerlingen van basisschool Springtij uit Middelburg. Zij staan in de rij voor de film 'Mijn naam is Eugène''. Nee, ze hebben het er vooraf niet over gehad in de klas. ,,Maar, ik weet wel dat het over vier jongens gaat, die allemaal kattekwaad uithalen. Leuk hoor'', roept een klasgenoot van Stevin.
Sander, Yannick en Deamion zitten in groep 6 van basisschool De Schoolslag in Domburg. Zij zijn net met de bus aangekomen bij Cine City. De meester maant de leerlingen even in een groep op de grond te gaan zitten in de foyer. Zo kan hij tenminste overzicht houden. ,,Wij gaan wel regelmatig naar de film hoor'', zegt Deamion. ,,Nee, niet in Domburg natuurlijk. Daar hebben we niet eens een bioscoop. We komen meestal hier naar Vlissingen.'' Naar welke films gaan ze dan? ,,Naar Harry Potter bijvoorbeeld. Daar houd ik wel van'', laat Yannick weten. ,,Nou, ik vond Harry Potter, maar saai hoor. Ik houd van geschiedenis en van snappende films daarover. Daarom wil ook naar die film'', zegt Sander en hij wijst naar de poster van 'De Storm'. ,,Daar ga ik ook naar toe hoor, want m'n vader en m'n moeder willen die film ook zien.''
Het gesprekje stopt hier, want de groepen worden naar de filmzalen gedirigeerd. Plotseling daalt er voor even een grote rust neer in de foyer, maar heel snel zullen hier weer honderden kinderstemmen door elkaar kwetteren als de film straks uitgaat.
Deze golfbewegingen zijn de komende week een vertrouwd beeld 's ochtends bij Film by the Sea.

Lees verder...

Oog in oog met Cantona

Een van de belangrijkste premières vandaag op het festival was Looking for Eric, de nieuwe film van Ken Loach, bekend van onder anderen The wind that shakes the Barley.

Looking for Eric, dat wel eens een publieksfavoriet kan worden in Vlissingen, gaat over een eenvoudige postbode die oog in oog komt te staan met voetballer Eric Cantona. Zie de trailer:



De rol van de postbode wordt gespeeld door Steve Evets, die ooit nog in de band The Fall heeft gespeeld. Sinds vrijdag is Evets in Vlissingen. Een aimabele Brit, die niets van een filmster heeft, maar wel alom geprezen is om zijn rol in Looking for Eric.

Zelf is Evets daar even nuchter als bescheiden onder, werd mij vandaag duidelijk. In het interview (zie eerste video) vertelde hij onder meer over de werkwijze van Ken Loach, die zijn acteurs het script van de film bewust niet laat lezen. Evets moest er tijdens de opnames nota bene achterkomen dat Cantona zelf ook meespeelde. De verbazing die in de film te zien is als de oud-voetballer opduikt, is dus allerminst geacteerd.

En voor wie Cantona niet kent, een kleine introductie:

Lees verder...

Joji Na flirt zich in de prijzen

De Delta Young Talent Award gaat dus dit jaar naar Apeldoorn, naar de 21-jarige Joji Na. Hij kaapte vandaag zowel de jury- als de publieksprijs voor de andere tien genomineerden weg en was daarmee de grote winnaar.

Flirt, zoals zijn film heet (ook genomineerd voor het Nederlands Online Film Festival) is - hoewel het niet mijn favoriet was - inderdaad mooi gemaakt. Sterk in zijn eenvoud, goed geacteerd, effectieve muziek. ,,Alles klopt in deze film", zei juryvoorzitter Hugo Metsers III. ,,Dít is nou het gebruik maken van de verbeelding." Afijn, oordeel zelf:



Hans Pos, Maria Peters en Dave Schram van Shooting Star kenden ook een prijs toe. Deze werd gewonnen door Susanne Opstal uit Haarlem met Immutability, ook een fraaie inzending en zeker montagetechnisch gezien een hoogstandje:

Lees verder...

'Geen echte gevoelens meer'

,,Ik voel tegenwoordig geen liefde meer voor de film. In de huidige films zitten geen echte gevoelens meer. Het lijkt allemaal zoveel op elkaar. Maar misschien zijn dit woorden van een bejaarde man hoor'', zei de 82-jarige Vlaamse filmmaker Ronald Verhavert zondagavond tijdens Film by the Sea.
Verhavert is één van de centrale gasten in het programma-onderdeel Harbour Lights met films die zich afspelen in havensteden. Twee zwart-wit producties van Verhavert worden binnen dit thema op het filmfestival vertoond: Meeuwen sterven in de haven (1955) en Het Afscheid (1966).
Hij laat het vak tegenwoordig aan anderen over, maar volgt de ontwikkelingen op filmgebied nog wel, zo blijkt tijdens de talkshow aansluitend op de vertoning van zijn eerste film zondagavond. ,,Het lijkt tegenwoordig allemaal zoveel op elkaar en dat maakt het wat eentonig. Vroeger was een film een gebeurtenis'', constateert de nestor van de opbouw van de Vlaamse film en televisie.
,,Begon het als een jeugddroom?'', wil PZC-journalist Jan van Damme als gespreksleider weten. ,,Als kind van amper tien ging ik al elke week één keer met mijn ouders naar de bioscoop. Dat was een feestavond, ik vond het leuker dan de zondagsmis'', schetst de filmmaker de oorsprong van zijn fascinatie.
Na zijn werk als filmrecensent en het presenteren en regisseren van een televisieprogramma over films, vond hij het welletjes om over het werk van anderen te praten. Samen met Ivo Machiels maakte hij Meeuwen sterven in de haven. Voorwaarden waren dat de film in de haven van Antwerpen kon worden opgenomen en dat een eenzame, opgejaagde man het centrale personage in het verhaal moest zijn. Die rol wordt vertolkt door een nog piepjonge Juliën Schoenaerts. Volgens Verhavert gold deze acteur in 1955 al als vedette. De film biedt het publiek in de eerste plaats een mooi tijdsdocument, maar ook een behoorlijk spannend verhaal en poëtisch uitgewerkte conflicten over het maken van keuzes in je leven tussen goed en kwaad.
Hoewel 'de Meeuwen' goed werd ontvangen en het destijds ook in Cannes heel aardig deed, bleef het grote geld voor meer films voorlopig nog uit. Pas in 1966 kwam er een bescheiden budget in Vlaanderen voor het maken van film. Verhavert en Machiels werkten weer samen en maakten 'Het Afscheid'. ,,Beter en professioneler dan onze eerste film'', zegt Verhavert daar zelf over. Al moet gezegd dat voor het publiek het verschil wellicht meer in de stijl lijkt te zitten. De verwantschap tussen beide films is vooral de langdurige invloed van de Tweede Wereldoorlog op persoonlijke levens. Ook in Het Afscheid vervult Juliën Schoenaerts een hoofdrol, ietsje minder pril, maar nog wat gerijpter als acteur. Voor toneelliefhebbers is dat op zich al een feestje.
Hoewel er eind jaren zestig dus wat geld vrij kwam voor films, is het volgens Verhavert nooit echt wat geworden met budgetten. In België niet en in Nederland niet. ,,Wij hebben af en toe een film, maar we hebben geen filmindustie. Dat heeft niks met de taal te maken, want in landen als Denemarken en Zweden hebben ze al zestig jaar een filmproductie'', zegt Verhavert. Ook woorden van een bejaarde man, maar daarom niet minder waar.

Lees ook het interview met Verhavert in de PZC-festivalkrant

Lees verder...

De Storm laait weer op

Vandaag was de eerste van een reeks voorstellingen van De Storm die energiebedrijf speciaal voor Zeeuwse senioren (zie ook Schrijver en regisseur verantwoorden zich), die de watersnoodramp in 1953 veelal aan den lijve hebben ondervonden, heeft georganiseerd. Een spannende aangelegenheid, zowel voor het publiek als de filmmakers. Zie de video voor een impressie.

Lees verder...

Ruut van Beele en zijn ambities

De toevallige kennismaking met zijn project 'Bossche Aarde' zaterdag tijdens het filmcollege maakte mij nieuwsgierig naar de maker: Ruut van Beele uit 's Hertogenbosch. Wie is die meneer? Wat doet die meneer? en Waarom?

Lang wachten op de antwoorden hoef ik gelukkig niet. Ruut van Beele vertoeft deze week ook bij Film by the Sea als deelnemer aan de masterclass scenario schrijven van Chiem van Houweninge. Hij is overigens niet de enige. De andere deelnemers zijn: Ans Schilders, Herke Sanders, Engeline Muller, Astrid Keulen, Jan-Willem Rijneveldshoek, Jacomien Kodde en Raimond van Soest. Zij hebben allen voorafgaand aan deze masterclass een eigen script moeten inleveren. Daar zal tijdens de lessen deze 'op geschoten worden'. De scenario's worden vrijdagavond vanaf 19 uur gepresenteerd en een aantal ervan wordt voorgelezen door professionele acteurs en actrices. Het beste scenario wordt verfilmd en gaat tijdens de twaalfde editie van Film by the Sea 2010 in première.
,,Dat zou mooi zijn, als mijn script wordt uitverkoren'', zegt Van Beele. Hij heeft 'Blauw'ingeleverd. Een script voor een korte film dat hij samen met Doeke Langhorst heeft geschreven. ,,Het kan nog verbeterd worden en daar hoop ik adviezen voor te krijgen van Chiem van Houweninge. Ik hem hoog op staan, vooral zijn Tatort-afleveringen spreken mij zeer aan. Hij is goed in het verweven van wrange humor in een verhaal'', zegt Ruut.
Waar gaat 'Blauw'over? ,,Als thema gaat het over communicatie en dat zit verpakt in een verhaal over een vader wiens dochtertje van 8 terminaal is. Hij moet nu leren met haar te kunnen praten. Dat blijkt haar beter te vergaan dan hem.''
Hoe ontstaat het idee voor zo'n verhaal? ,,Vanuit een beeld dat plotseling in mijn fantasie opkomt. Dan zie ik zo'n man met een verwrongen gezicht uit een ziekenkamer komen en de hoek omgaan in de gang. Dat is het begin.''
Ruut is 38 en noemt zichzelf een late starter in het vak van regisseren en filmmaken. ,,Ik heb eerst een hts-opleiding gevolgd. Ik had nu misschien wel een goed verdiende computerprogrammeur met een mooi huis en twee auto's geweest kunnen zijn, maar rond mijn 23e kwam ik tot het inzicht dat ik wat anders wilde. Toen ben ik naar de Filmakademie in Brussel gegaan. Ik ben nu freelance-regisseur en maak vooral korte films in opdracht. Onder meer voor een regiosoap van Omroep Brabant. Samen met Piet Seebregts heb ik een productiestichting in 's Hertogenbosch.''
Binnen het kader van die stichting maakte Ruut ook de projecten 'Jonge Aarde'en 'Bossche Aarde', waarvoor hij jongeren tussen de 16 en 21 met een digitale camera op stap stuurde om een filmisch profiel van zichzelf te maken. ,,Het ene filmpje is spannender dan het andere, maar die mix maakt het juist boeiend. De deelnemers kregen vijf weken om het filmpje te maken. Tussentijds hebben wij ze technisch en inhoudelijk wat bijgestuurd. Zij zijn volledig betrokken geweest bij het monteren, zodat elke deelnemer ook voor 100 procent achter het eindproduct staat.''
Ruut vertelt er bevlogen over. Het project heeft hem aardige inzichten opgeleverd onder meer over hoe jongeren zichzelf soms willen afficheren. De 19-jarige Len bijvoorbeeld uit het filmpje dat bij het college werd vertoond: ,,Zij had geen enkele moeite met de scène waarin zij behoorlijk dronken een ander meisje kust, terwijl zij toch hetero is. Een ander fragment wilde zij er echter uit hebben, omdat haar haar er toen niet uitzag, naar ze zelf vond.''
Ambities? ,,Ja natuurlijk binnen afzienbare tijd een lange speelfilm maken.''
Bedankt Ruut, succes verder bij de masterclasse van Chiem van Houweninge, en tot vrijdagavond.

Lees verder...

Schrijver en regisseur verantwoorden zich

,,Ik voel dat dit meer is dan de gala- en publiekspremière die hieraan vooraf zijn gegaan. Vandaag sta ik voor mensen die het aan den lijve hebben meegemaakt'', zegt Ben Sombogaart, regisseur van 'De Storm', zondagochtend in het Deltatheater bij Film by the Sea in Vlissingen. De 350 genodigden van energiebedrijf Delta zijn allen vóór 1953 geboren. Een kritisch publiek beseffen de regisseur en de scenarist Rik Launspach.

De mannen lijken zich voor deze mensen vooraf aan de filmvertoning te willen verantwoorden voor het feit dat 'De Storm' niet geheel zal kunnen beantwoorden aan hun verwachtingen. ,,Het is een verzonnen situatie, maar tegen een achtergrond die u wel zult herkennen. Het verhaal is een metafoor voor al die honderden, persoonlijke verhalen over verlies'', benadrukt Launspach.
Sombogaart vult hem aan. ,,We hebben niet zomaar een spannend verhaaltje gemaakt. We hebben ons bij het maken van deze film steeds sterk gerealiseerd dat het allemaal heel erg echt is gebeurd. Mensen die de ramp hebben meegemaakt, moeten zich erin kunnen verplaatsen.''
Anderzijds is de film,volgens de regisseur, vooral ook bedoeld voor mensen die de ramp niet hebben meegemaakt en nu enig besef kunnen krijgen hoe ingrijpend deze stormvloed in 1953 is geweest. Verder schetst Sombogaart nog hoe moeilijk het in Nederland is een project als 'De Storm'gefinancierd te krijgen en welke ingewikkelde technieken het vergt het decor van de ramp geloofwaardig weer te geven. Tien jaar geleden zou hij dat nog niet hebben aangedurfd. Met de huidige, geavanceerde technologie bleek de tijd er rijp voor.
Sombogaart besluit zijn 'verantwoording' met: ,,Wij hebben getracht de ramp met grote zorgvuldigheid weer te geven, zonder dat het letterlijk is. Er zitten enkele historische onjuistheden in, maar bij een film moet er nou eenmaal ook gedramatiseerd worden.''
Aan deze inleiding ging een feestelijke ontvangst door Delta met koffie en bolus vooraf. De belangstelling voor de gratis voorstellingen blijkt enorm. De 3500 kaarten die het energiebedrijf beschikbaar stelde, waren binnen enkele uren toebedeeld aan belangstellenden die snel reageerden. De vraag 'Heb je De Storm al gezien?'lijkt actueel te worden de komende week. 'En wat vond je ervan?'zal daar onlosmakelijk op volgen.

Lees verder...

FilmXperience

Het is inmiddels een vertrouwd onderdeel tijdens het eerste weekeinde van Film by the Sea. Jongeren die belangstelling hebben voor het filmvak kunnen deelnemen aan uiteenlopende workshops, zoals het nabootsen van een cafégevecht. Dit jaar doen er 140 jongeren mee. De organisatie verwacht nog verder te kunnen groeien. Vooral uit opvallend genoeg de eigen provincie zou de belangstelling groter kunnen.

Zie de video voor een impressie.

Lees verder...

Festival krijgt extra dimensie

Mooi hoor, zo'n 3D-film. Vanavond was de Zeeuwse primeur, met de animatiefilm Up. Film by the Sea wist de première op het festival in Cannes - waar het de openingsfilm was - vast te leggen, waarbij wel moest worden toegezegd dat CineCity fors zou investeren in digitale projectoren. Dat is gebeurd, zodat vanaf nu ook in drie dimensies film kan worden gekeken.

Zaal 1 was opvallend genoeg zeker niet helemaal vol voor deze primeur. De bezoekers kregen bij binnenkomst de nog gloednieuwe brillen uitgereikt. Up (een productie van Pixar) bleek, zoals verwacht, een razendknap gemaakte film, met een mooi opgebouwd en af en toe ook ontroerend verhaal. Het 3D-effect viel mij toch een klein beetje tegen. In dat opzicht maakte recent bijvoorbeeld Ice Age 3, dat voor het gevoel ook 'dichterbij' kwam, net wat meer indruk.

Bekijk de trailer van Up - ook in HD - hier.

Lees verder...

Verhalen hebben veel functies

Het vertellen van verhalen heeft veel functies. De deelnemers aan het filmcollege bij FbtS door universitair docent Hans van Driel horen daar dit weekend alles over aan de hand van vier filmvertoningen en boeiende besprekingen over het thema 'fascinatie'.

Met de klassieker 'Hiroshima mon amour' (let wel: geen komma achter Hiroshima) opent Van Driel zaterdagmiddag het college. Onder de tientallen deelnemers zijn veel trouwe terugkomers bij dit leerzame onderdeel van het filmfestival. Zij weten dat ze er goed aan doen de film met verhoogde concentratie te bekijken. Straks zal de docent hen er wellicht allerlei vragen over stellen. Dat klopt. ,,Wat was de beginzin?'', wil hij bijvoorbeeld weten. Tsja?!? Heb je zo goed gekeken, maar zo'n beginzin? ,,Je hebt Hiroshima niet gezien'', klinkt het dan toch trots van een oplettende cursiste.
Het is een zin met veel betekenis, legt Van Driel uit. De zin staat voor de frustatie dat je er als verteller soms niet in slaagt het verhaal, dat je wilt vertellen, werkelijk over te brengen.
,,Een verhaal onthult en verhult'', leert de docent zijn gehoor. Bij een vertelling wordt immers lang niet altijd 'het hele verhaal' verteld. Soms is daar de omgeving niet veilig genoeg voor. Soms ook is het verhaal te complex. Doel van vertellen is om 'grip' te krijgen op een situatie,om te kunnen 'begrijpen'. ,,Soms echter worden we geconfronteerd met de onmogelijkheid om te begrijpen. Dan moeten we ook niet de pretentie hebben om het verhaal te vertellen. Auschwitz en Hiroshima bijvoorbeeld zijn onbegrijpelijk en dus niet te vertellen.''
Van Driel slaat ook een bruggetje naar de hedendaagse digitale cultuur waarin mensen elkaar tegenwoordig talloze verhalen vertellen via twitter en blogs. Volgens hem zijn dat 'de kleine verhalen'. ,,Daarmee is een einde gekomen aan de grote verhalen. De grote verhalen worden nauwelijks nog verteld.''
De docent sluit dit eerste college vandaag af met de vertoning van een korte film over de jonge vrouw Len de Jong. Het is een filmpje in het kader van het project 'Bossche Aarde' van regisseur Ruut van Beele uit 's Hertogenbosch. Hij stuurde tien jongeren op pad met een digitale camera met het verzoek een filmisch profiel van zichzelf te maken. Het profiel van Len de Jong prikkelt, maakt nieuwsgierig en roept tal van vragen op. Van Driel zal er zondagochtend in zijn college uitgebreid op ingaan.
Maar die Ruut van Beele, waar heb ik die naam toch eerder gehoord vandaag? Ja, natuurlijk: hij is één van de acht geselecteerde deelnemers aan de masterclass scenario schrijven die Chiem van Houweninge hier de hele week geeft. Het lijkt me de moeite waard met die Van Beele eens een nader gesprekje te hebben een dezer dagen.

Lees verder...

Noorse havenblues

Wat een prachtige film om zaterdagmiddag Harbour Lights, het havenprogramma van Film by the Sea, mee te openen: The Storm in My Heart, ofwel - zoals de originele titel luidt - Jernanger.

Het is eigenlijk té voor de hand liggend dat Film by the Sea ook een havenprogramma heeft. Daarom heeft het tien jaar geduurd voordat het ook daadwerkelijk zo ver was. Burgemeester Dijkstra van Vlissingen verrichtte zaterdagmiddag de opening, waarna de Noorse film The Storm in My Heart (Nederlandse première) werd getoond in bijzijn van regisseur Pål Jackman en hoofdrolspeler Bjørn Sundquist.

Sundquist speelt de nurkse Eivind, die al dertig jaar in het zuiden van Noorwegen leeft aan boord van een schip, nadat hij in het noorden zijn thuishaven en zijn grote liefde Beatrice heeft achtergelaten. De ontmoeting met de jongeman Kris en Beatrice die weer in zijn leven opduikt zorgen voor een keerpunt. Kris moedigt hem aan met het roestige schip terug te varen naar het noorden.

Jackman, die eerder indruk maakte met Detektor, heeft van het gegeven een meesterlijke film over wroeging gemaakt, met rake beelden, treffende symboliek en meeslepende muziek. Sundquist speelt de rol van Eivind overtuigend, zozeer dat het vervreemdend is om hem direct na de film in levenden lijve te zien.

De taal is zeer wezenlijk in de film, vertelden acteur en regisseur. Eivind uit zich soms in Samisch, wat in het noorden van Noorwegen wordt gesproken. Een taal waar geen woorden bestaan voor zakelijke dingen, maar die vooral wordt benut om emoties uit te drukken. ,,Ik noem het een soort blues", zei Sundquist. ,,Het is moeilijk voor anderen om het echt te begrijpen. Het voelt alsof je blues speelt voor een blank publiek."

The Storm in My Heart is nog te zien op dinsdag 15 september (19.15 uur) en woensdag 16 september (15.30 uur)

Lees verder...

Rik Launspach over De Storm

Ongeduld was de drijfveer voor Rik Launspach het boek '1953' te schrijven. Hij nam het besluit daartoe op het moment dat de verfilming van het scenario voor 'De Storm'weinig kans van slagen leek te hebben. Tijdens de talkshow zaterdagmiddag bij Film by the Sea ging hij nader in op het schrijfproces en de keuzes daarin.

Op deze dag na de première begint directeur Ton Brandenbarg van de Zeeuwse Bibliotheek het vraaggesprek met Launspach uiteraard met te informeren hoe hij en zijn vrouw Marjolein Beumer de film hebben ervaren. Weerspiegelt De Storm datgene wat dit schrijversechtpaar heeft willen vertellen?
,,Een scenario is een halffabrikaat'',zegt Launspach en vervolgens trekt hij een gloedvolle vergelijking met de opvoeding van een kind, een dochter. Een proces waar het echtpaar met hun twee pre-tienerdochters in de praktijk volop mee bezig lijkt te zijn. ,,Als zo'n kind ongeveer 18 jaar is, moet je het als opvoeders uit handen geven. Misschien gaat ze op stap met een Argentijn, of aan de haal met een woeste Spanjaard. Daar ben je dan niet zo blij mee misschien, maar kun je die studie Medicijnen weer meer waarderen. Je kunt er nauwelijks invloed meer op uitoefenen'', aldus de vergelijking van Launspach.
Terugkoppelend naar De Storm, is de film in de ogen van de scenaristen hier en daar ook zijn eigen weg gegaan? Een mooi voorbeeld is volgens hen het grotere aandeel dat de vaderfiguur in het verhaal heeft gekregen in vergelijking met het script. De man overleeft de ramp en daarmee is de mogelijkheid voor een loutering van zijn starre levenshouding en voor een spannende relatie met zijn dochter geschapen.
Met Chiem van Houweninge als oude rot in het vak van scenarioschrijven tussen het talkshow-publiek borrelen er prikkelende vragen op. Zoals: ,,Waarom wordt die beenwond van die vader zo close-up in beeld gebracht? En waarom wordt daar vervolgens in de film niks meer mee gedaan?'' Reactie van Launspach: ,,Kijk dat is dan bijvoorbeeld zo'n cafébezoek van je 18-jarige dochter waar je minder blij mee bent'', trekt hij de vergelijking nog even door. Het is een continuïteitsfout, vindt ook Launspach, maar direct gevolgd met de kanttekening dat wellicht de lastige situaties op de set daar ook debet aan zijn geweest. Scenarist en regisseur Sombogaart blijven blijkbaar aardig voor elkaar. Er staan tenslotte nog meer potjes op het vuur, zoals het scenario voor Hasse Simonsdochter, een boek van Thea Beckman dat Ben Sombogaart wil gaan verfilmen.
Brandenbarg brengt het gesprek vervolgens terug op het boek en constateert dat dit getuigt van een diepe religieuze lading. Met de beginzin van het boek: 'Toen God de wereld schiep, vergat Hij Zeeland' zit je daar als lezer meteen middenin. Launspach licht toe hoe hij speurend in de geschiedenis van Zeeland tot de overweging is gekomen, dat het bevechten van land op de zee alles te maken zou kunnen hebben met die religie. Hij omschrijft het als het 'elfde gebod', ofwel 'Gij zult niet leven in dat gebied tussen de delta van Rijn en Maas'. ,,Als de Zeeuwen die andere tien geboden nou maar tot op de punt komma zouden naleven, zou God wellicht wat clementie hebben met het overtreden van dat elfde gebod'', aldus de auteur.
Brandenbarg complimenteert Launspach voor de fraaie bespiegelingen van personages in zijn boek en de wijze waarop hij thema's als 'verraad' en 'loyaliteit' daarin verpakt heeft. Launspach veert verrast op. Blijkbaar is er toch een deskundige als deze vragensteller voor nodig om met een dergelijke constatering te komen. ,,Tijdens de talrijke lezingen verspreid door het land heb ik in elk geval niemand iets over 'bespiegeling van personages' horen noemen.''

Lees verder...

Verrassing

Marieke Roskam (14) wilde haar moeder verrassen met 2 kaartjes voor De Storm zaterdagavond, maar moeder Corrie Roskam (54) won één van de vier PZC-arrangementen voor de wereldpremière een dag eerder.

,,Het was een grote verrassing dat we als eregasten zo'n avond mogen meemaken'', zegt Corrie. Zij en vooral haar dochter hebben genoten van de ontvangst over de rode loper. ,,Die mensen van de security maakten allemaal foto's van me. Dat geeft je wel voor even een gevoel dat je bijzonder bent'', lacht Marieke, zich blijkbaar nauwelijks bewust van het feit hoe stralend ze eruit ziet.

,,Het geeft wel een dubbel gevoel hoor met zo'n film. Het is natuurlijk een feestelijke avond, maar na het zien van De Storm ga je niet meteen feestvieren. Ik heb zojuist een oudere man gesproken, die zelf de ramp heeft meegemaakt. Die was behoorlijk geëmotioneerd'', zegt Corrie. Marieke heeft wel veel over de Ramp gehoord, maar pas nu na het zien van De Storm zegt ze te beseffen hoe verwoestend de kracht van het water moet zijn geweest.

Verder geniet zij ook met volle teugen van het optreden van Blof.
En hoe moet het nou met die kaartjes voor De Storm voor zaterdag?
,,Die konden we inwisselen en daar hebben we het geld voor terug gekregen'', zegt Corrie.

Lees verder...

Foto's openingsavond

Lees verder...