Oog in oog met Cantona

Een van de belangrijkste premières vandaag op het festival was Looking for Eric, de nieuwe film van Ken Loach, bekend van onder anderen The wind that shakes the Barley.

Looking for Eric, dat wel eens een publieksfavoriet kan worden in Vlissingen, gaat over een eenvoudige postbode die oog in oog komt te staan met voetballer Eric Cantona. Zie de trailer:



De rol van de postbode wordt gespeeld door Steve Evets, die ooit nog in de band The Fall heeft gespeeld. Sinds vrijdag is Evets in Vlissingen. Een aimabele Brit, die niets van een filmster heeft, maar wel alom geprezen is om zijn rol in Looking for Eric.

Zelf is Evets daar even nuchter als bescheiden onder, werd mij vandaag duidelijk. In het interview (zie eerste video) vertelde hij onder meer over de werkwijze van Ken Loach, die zijn acteurs het script van de film bewust niet laat lezen. Evets moest er tijdens de opnames nota bene achterkomen dat Cantona zelf ook meespeelde. De verbazing die in de film te zien is als de oud-voetballer opduikt, is dus allerminst geacteerd.

En voor wie Cantona niet kent, een kleine introductie:

Lees verder...

Joji Na flirt zich in de prijzen

De Delta Young Talent Award gaat dus dit jaar naar Apeldoorn, naar de 21-jarige Joji Na. Hij kaapte vandaag zowel de jury- als de publieksprijs voor de andere tien genomineerden weg en was daarmee de grote winnaar.

Flirt, zoals zijn film heet (ook genomineerd voor het Nederlands Online Film Festival) is - hoewel het niet mijn favoriet was - inderdaad mooi gemaakt. Sterk in zijn eenvoud, goed geacteerd, effectieve muziek. ,,Alles klopt in deze film", zei juryvoorzitter Hugo Metsers III. ,,Dít is nou het gebruik maken van de verbeelding." Afijn, oordeel zelf:



Hans Pos, Maria Peters en Dave Schram van Shooting Star kenden ook een prijs toe. Deze werd gewonnen door Susanne Opstal uit Haarlem met Immutability, ook een fraaie inzending en zeker montagetechnisch gezien een hoogstandje:

Lees verder...

'Geen echte gevoelens meer'

,,Ik voel tegenwoordig geen liefde meer voor de film. In de huidige films zitten geen echte gevoelens meer. Het lijkt allemaal zoveel op elkaar. Maar misschien zijn dit woorden van een bejaarde man hoor'', zei de 82-jarige Vlaamse filmmaker Ronald Verhavert zondagavond tijdens Film by the Sea.
Verhavert is één van de centrale gasten in het programma-onderdeel Harbour Lights met films die zich afspelen in havensteden. Twee zwart-wit producties van Verhavert worden binnen dit thema op het filmfestival vertoond: Meeuwen sterven in de haven (1955) en Het Afscheid (1966).
Hij laat het vak tegenwoordig aan anderen over, maar volgt de ontwikkelingen op filmgebied nog wel, zo blijkt tijdens de talkshow aansluitend op de vertoning van zijn eerste film zondagavond. ,,Het lijkt tegenwoordig allemaal zoveel op elkaar en dat maakt het wat eentonig. Vroeger was een film een gebeurtenis'', constateert de nestor van de opbouw van de Vlaamse film en televisie.
,,Begon het als een jeugddroom?'', wil PZC-journalist Jan van Damme als gespreksleider weten. ,,Als kind van amper tien ging ik al elke week één keer met mijn ouders naar de bioscoop. Dat was een feestavond, ik vond het leuker dan de zondagsmis'', schetst de filmmaker de oorsprong van zijn fascinatie.
Na zijn werk als filmrecensent en het presenteren en regisseren van een televisieprogramma over films, vond hij het welletjes om over het werk van anderen te praten. Samen met Ivo Machiels maakte hij Meeuwen sterven in de haven. Voorwaarden waren dat de film in de haven van Antwerpen kon worden opgenomen en dat een eenzame, opgejaagde man het centrale personage in het verhaal moest zijn. Die rol wordt vertolkt door een nog piepjonge Juliën Schoenaerts. Volgens Verhavert gold deze acteur in 1955 al als vedette. De film biedt het publiek in de eerste plaats een mooi tijdsdocument, maar ook een behoorlijk spannend verhaal en poëtisch uitgewerkte conflicten over het maken van keuzes in je leven tussen goed en kwaad.
Hoewel 'de Meeuwen' goed werd ontvangen en het destijds ook in Cannes heel aardig deed, bleef het grote geld voor meer films voorlopig nog uit. Pas in 1966 kwam er een bescheiden budget in Vlaanderen voor het maken van film. Verhavert en Machiels werkten weer samen en maakten 'Het Afscheid'. ,,Beter en professioneler dan onze eerste film'', zegt Verhavert daar zelf over. Al moet gezegd dat voor het publiek het verschil wellicht meer in de stijl lijkt te zitten. De verwantschap tussen beide films is vooral de langdurige invloed van de Tweede Wereldoorlog op persoonlijke levens. Ook in Het Afscheid vervult Juliën Schoenaerts een hoofdrol, ietsje minder pril, maar nog wat gerijpter als acteur. Voor toneelliefhebbers is dat op zich al een feestje.
Hoewel er eind jaren zestig dus wat geld vrij kwam voor films, is het volgens Verhavert nooit echt wat geworden met budgetten. In België niet en in Nederland niet. ,,Wij hebben af en toe een film, maar we hebben geen filmindustie. Dat heeft niks met de taal te maken, want in landen als Denemarken en Zweden hebben ze al zestig jaar een filmproductie'', zegt Verhavert. Ook woorden van een bejaarde man, maar daarom niet minder waar.

Lees ook het interview met Verhavert in de PZC-festivalkrant

Lees verder...

De Storm laait weer op

Vandaag was de eerste van een reeks voorstellingen van De Storm die energiebedrijf speciaal voor Zeeuwse senioren (zie ook Schrijver en regisseur verantwoorden zich), die de watersnoodramp in 1953 veelal aan den lijve hebben ondervonden, heeft georganiseerd. Een spannende aangelegenheid, zowel voor het publiek als de filmmakers. Zie de video voor een impressie.

Lees verder...

Ruut van Beele en zijn ambities

De toevallige kennismaking met zijn project 'Bossche Aarde' zaterdag tijdens het filmcollege maakte mij nieuwsgierig naar de maker: Ruut van Beele uit 's Hertogenbosch. Wie is die meneer? Wat doet die meneer? en Waarom?

Lang wachten op de antwoorden hoef ik gelukkig niet. Ruut van Beele vertoeft deze week ook bij Film by the Sea als deelnemer aan de masterclass scenario schrijven van Chiem van Houweninge. Hij is overigens niet de enige. De andere deelnemers zijn: Ans Schilders, Herke Sanders, Engeline Muller, Astrid Keulen, Jan-Willem Rijneveldshoek, Jacomien Kodde en Raimond van Soest. Zij hebben allen voorafgaand aan deze masterclass een eigen script moeten inleveren. Daar zal tijdens de lessen deze 'op geschoten worden'. De scenario's worden vrijdagavond vanaf 19 uur gepresenteerd en een aantal ervan wordt voorgelezen door professionele acteurs en actrices. Het beste scenario wordt verfilmd en gaat tijdens de twaalfde editie van Film by the Sea 2010 in première.
,,Dat zou mooi zijn, als mijn script wordt uitverkoren'', zegt Van Beele. Hij heeft 'Blauw'ingeleverd. Een script voor een korte film dat hij samen met Doeke Langhorst heeft geschreven. ,,Het kan nog verbeterd worden en daar hoop ik adviezen voor te krijgen van Chiem van Houweninge. Ik hem hoog op staan, vooral zijn Tatort-afleveringen spreken mij zeer aan. Hij is goed in het verweven van wrange humor in een verhaal'', zegt Ruut.
Waar gaat 'Blauw'over? ,,Als thema gaat het over communicatie en dat zit verpakt in een verhaal over een vader wiens dochtertje van 8 terminaal is. Hij moet nu leren met haar te kunnen praten. Dat blijkt haar beter te vergaan dan hem.''
Hoe ontstaat het idee voor zo'n verhaal? ,,Vanuit een beeld dat plotseling in mijn fantasie opkomt. Dan zie ik zo'n man met een verwrongen gezicht uit een ziekenkamer komen en de hoek omgaan in de gang. Dat is het begin.''
Ruut is 38 en noemt zichzelf een late starter in het vak van regisseren en filmmaken. ,,Ik heb eerst een hts-opleiding gevolgd. Ik had nu misschien wel een goed verdiende computerprogrammeur met een mooi huis en twee auto's geweest kunnen zijn, maar rond mijn 23e kwam ik tot het inzicht dat ik wat anders wilde. Toen ben ik naar de Filmakademie in Brussel gegaan. Ik ben nu freelance-regisseur en maak vooral korte films in opdracht. Onder meer voor een regiosoap van Omroep Brabant. Samen met Piet Seebregts heb ik een productiestichting in 's Hertogenbosch.''
Binnen het kader van die stichting maakte Ruut ook de projecten 'Jonge Aarde'en 'Bossche Aarde', waarvoor hij jongeren tussen de 16 en 21 met een digitale camera op stap stuurde om een filmisch profiel van zichzelf te maken. ,,Het ene filmpje is spannender dan het andere, maar die mix maakt het juist boeiend. De deelnemers kregen vijf weken om het filmpje te maken. Tussentijds hebben wij ze technisch en inhoudelijk wat bijgestuurd. Zij zijn volledig betrokken geweest bij het monteren, zodat elke deelnemer ook voor 100 procent achter het eindproduct staat.''
Ruut vertelt er bevlogen over. Het project heeft hem aardige inzichten opgeleverd onder meer over hoe jongeren zichzelf soms willen afficheren. De 19-jarige Len bijvoorbeeld uit het filmpje dat bij het college werd vertoond: ,,Zij had geen enkele moeite met de scène waarin zij behoorlijk dronken een ander meisje kust, terwijl zij toch hetero is. Een ander fragment wilde zij er echter uit hebben, omdat haar haar er toen niet uitzag, naar ze zelf vond.''
Ambities? ,,Ja natuurlijk binnen afzienbare tijd een lange speelfilm maken.''
Bedankt Ruut, succes verder bij de masterclasse van Chiem van Houweninge, en tot vrijdagavond.

Lees verder...

Schrijver en regisseur verantwoorden zich

,,Ik voel dat dit meer is dan de gala- en publiekspremière die hieraan vooraf zijn gegaan. Vandaag sta ik voor mensen die het aan den lijve hebben meegemaakt'', zegt Ben Sombogaart, regisseur van 'De Storm', zondagochtend in het Deltatheater bij Film by the Sea in Vlissingen. De 350 genodigden van energiebedrijf Delta zijn allen vóór 1953 geboren. Een kritisch publiek beseffen de regisseur en de scenarist Rik Launspach.

De mannen lijken zich voor deze mensen vooraf aan de filmvertoning te willen verantwoorden voor het feit dat 'De Storm' niet geheel zal kunnen beantwoorden aan hun verwachtingen. ,,Het is een verzonnen situatie, maar tegen een achtergrond die u wel zult herkennen. Het verhaal is een metafoor voor al die honderden, persoonlijke verhalen over verlies'', benadrukt Launspach.
Sombogaart vult hem aan. ,,We hebben niet zomaar een spannend verhaaltje gemaakt. We hebben ons bij het maken van deze film steeds sterk gerealiseerd dat het allemaal heel erg echt is gebeurd. Mensen die de ramp hebben meegemaakt, moeten zich erin kunnen verplaatsen.''
Anderzijds is de film,volgens de regisseur, vooral ook bedoeld voor mensen die de ramp niet hebben meegemaakt en nu enig besef kunnen krijgen hoe ingrijpend deze stormvloed in 1953 is geweest. Verder schetst Sombogaart nog hoe moeilijk het in Nederland is een project als 'De Storm'gefinancierd te krijgen en welke ingewikkelde technieken het vergt het decor van de ramp geloofwaardig weer te geven. Tien jaar geleden zou hij dat nog niet hebben aangedurfd. Met de huidige, geavanceerde technologie bleek de tijd er rijp voor.
Sombogaart besluit zijn 'verantwoording' met: ,,Wij hebben getracht de ramp met grote zorgvuldigheid weer te geven, zonder dat het letterlijk is. Er zitten enkele historische onjuistheden in, maar bij een film moet er nou eenmaal ook gedramatiseerd worden.''
Aan deze inleiding ging een feestelijke ontvangst door Delta met koffie en bolus vooraf. De belangstelling voor de gratis voorstellingen blijkt enorm. De 3500 kaarten die het energiebedrijf beschikbaar stelde, waren binnen enkele uren toebedeeld aan belangstellenden die snel reageerden. De vraag 'Heb je De Storm al gezien?'lijkt actueel te worden de komende week. 'En wat vond je ervan?'zal daar onlosmakelijk op volgen.

Lees verder...