Rik Launspach over De Storm

Ongeduld was de drijfveer voor Rik Launspach het boek '1953' te schrijven. Hij nam het besluit daartoe op het moment dat de verfilming van het scenario voor 'De Storm'weinig kans van slagen leek te hebben. Tijdens de talkshow zaterdagmiddag bij Film by the Sea ging hij nader in op het schrijfproces en de keuzes daarin.

Op deze dag na de première begint directeur Ton Brandenbarg van de Zeeuwse Bibliotheek het vraaggesprek met Launspach uiteraard met te informeren hoe hij en zijn vrouw Marjolein Beumer de film hebben ervaren. Weerspiegelt De Storm datgene wat dit schrijversechtpaar heeft willen vertellen?
,,Een scenario is een halffabrikaat'',zegt Launspach en vervolgens trekt hij een gloedvolle vergelijking met de opvoeding van een kind, een dochter. Een proces waar het echtpaar met hun twee pre-tienerdochters in de praktijk volop mee bezig lijkt te zijn. ,,Als zo'n kind ongeveer 18 jaar is, moet je het als opvoeders uit handen geven. Misschien gaat ze op stap met een Argentijn, of aan de haal met een woeste Spanjaard. Daar ben je dan niet zo blij mee misschien, maar kun je die studie Medicijnen weer meer waarderen. Je kunt er nauwelijks invloed meer op uitoefenen'', aldus de vergelijking van Launspach.
Terugkoppelend naar De Storm, is de film in de ogen van de scenaristen hier en daar ook zijn eigen weg gegaan? Een mooi voorbeeld is volgens hen het grotere aandeel dat de vaderfiguur in het verhaal heeft gekregen in vergelijking met het script. De man overleeft de ramp en daarmee is de mogelijkheid voor een loutering van zijn starre levenshouding en voor een spannende relatie met zijn dochter geschapen.
Met Chiem van Houweninge als oude rot in het vak van scenarioschrijven tussen het talkshow-publiek borrelen er prikkelende vragen op. Zoals: ,,Waarom wordt die beenwond van die vader zo close-up in beeld gebracht? En waarom wordt daar vervolgens in de film niks meer mee gedaan?'' Reactie van Launspach: ,,Kijk dat is dan bijvoorbeeld zo'n cafébezoek van je 18-jarige dochter waar je minder blij mee bent'', trekt hij de vergelijking nog even door. Het is een continuïteitsfout, vindt ook Launspach, maar direct gevolgd met de kanttekening dat wellicht de lastige situaties op de set daar ook debet aan zijn geweest. Scenarist en regisseur Sombogaart blijven blijkbaar aardig voor elkaar. Er staan tenslotte nog meer potjes op het vuur, zoals het scenario voor Hasse Simonsdochter, een boek van Thea Beckman dat Ben Sombogaart wil gaan verfilmen.
Brandenbarg brengt het gesprek vervolgens terug op het boek en constateert dat dit getuigt van een diepe religieuze lading. Met de beginzin van het boek: 'Toen God de wereld schiep, vergat Hij Zeeland' zit je daar als lezer meteen middenin. Launspach licht toe hoe hij speurend in de geschiedenis van Zeeland tot de overweging is gekomen, dat het bevechten van land op de zee alles te maken zou kunnen hebben met die religie. Hij omschrijft het als het 'elfde gebod', ofwel 'Gij zult niet leven in dat gebied tussen de delta van Rijn en Maas'. ,,Als de Zeeuwen die andere tien geboden nou maar tot op de punt komma zouden naleven, zou God wellicht wat clementie hebben met het overtreden van dat elfde gebod'', aldus de auteur.
Brandenbarg complimenteert Launspach voor de fraaie bespiegelingen van personages in zijn boek en de wijze waarop hij thema's als 'verraad' en 'loyaliteit' daarin verpakt heeft. Launspach veert verrast op. Blijkbaar is er toch een deskundige als deze vragensteller voor nodig om met een dergelijke constatering te komen. ,,Tijdens de talrijke lezingen verspreid door het land heb ik in elk geval niemand iets over 'bespiegeling van personages' horen noemen.''