Het is inmiddels een vertrouwd onderdeel tijdens het eerste weekeinde van Film by the Sea. Jongeren die belangstelling hebben voor het filmvak kunnen deelnemen aan uiteenlopende workshops, zoals het nabootsen van een cafégevecht. Dit jaar doen er 140 jongeren mee. De organisatie verwacht nog verder te kunnen groeien. Vooral uit opvallend genoeg de eigen provincie zou de belangstelling groter kunnen.
Zie de video voor een impressie.
Zaal 1 was opvallend genoeg zeker niet helemaal vol voor deze primeur. De bezoekers kregen bij binnenkomst de nog gloednieuwe brillen uitgereikt. Up (een productie van Pixar) bleek, zoals verwacht, een razendknap gemaakte film, met een mooi opgebouwd en af en toe ook ontroerend verhaal. Het 3D-effect viel mij toch een klein beetje tegen. In dat opzicht maakte recent bijvoorbeeld Ice Age 3, dat voor het gevoel ook 'dichterbij' kwam, net wat meer indruk.Het vertellen van verhalen heeft veel functies. De deelnemers aan het filmcollege bij FbtS door universitair docent Hans van Driel horen daar dit weekend alles over aan de hand van vier filmvertoningen en boeiende besprekingen over het thema 'fascinatie'.
Met de klassieker 'Hiroshima mon amour' (let wel: geen komma achter Hiroshima) opent Van Driel zaterdagmiddag het college. Onder de tientallen deelnemers zijn veel trouwe terugkomers bij dit leerzame onderdeel van het filmfestival. Zij weten dat ze er goed aan doen de film met verhoogde concentratie te bekijken. Straks zal de docent hen er wellicht allerlei vragen over stellen. Dat klopt. ,,Wat was de beginzin?'', wil hij bijvoorbeeld weten. Tsja?!? Heb je zo goed gekeken, maar zo'n beginzin? ,,Je hebt Hiroshima niet gezien'', klinkt het dan toch trots van een oplettende cursiste.
Het is een zin met veel betekenis, legt Van Driel uit. De zin staat voor de frustatie dat je er als verteller soms niet in slaagt het verhaal, dat je wilt vertellen, werkelijk over te brengen.
,,Een verhaal onthult en verhult'', leert de docent zijn gehoor. Bij een vertelling wordt immers lang niet altijd 'het hele verhaal' verteld. Soms is daar de omgeving niet veilig genoeg voor. Soms ook is het verhaal te complex. Doel van vertellen is om 'grip' te krijgen op een situatie,om te kunnen 'begrijpen'. ,,Soms echter worden we geconfronteerd met de onmogelijkheid om te begrijpen. Dan moeten we ook niet de pretentie hebben om het verhaal te vertellen. Auschwitz en Hiroshima bijvoorbeeld zijn onbegrijpelijk en dus niet te vertellen.''
Van Driel slaat ook een bruggetje naar de hedendaagse digitale cultuur waarin mensen elkaar tegenwoordig talloze verhalen vertellen via twitter en blogs. Volgens hem zijn dat 'de kleine verhalen'. ,,Daarmee is een einde gekomen aan de grote verhalen. De grote verhalen worden nauwelijks nog verteld.''
De docent sluit dit eerste college vandaag af met de vertoning van een korte film over de jonge vrouw Len de Jong. Het is een filmpje in het kader van het project 'Bossche Aarde' van regisseur Ruut van Beele uit 's Hertogenbosch. Hij stuurde tien jongeren op pad met een digitale camera met het verzoek een filmisch profiel van zichzelf te maken. Het profiel van Len de Jong prikkelt, maakt nieuwsgierig en roept tal van vragen op. Van Driel zal er zondagochtend in zijn college uitgebreid op ingaan.
Maar die Ruut van Beele, waar heb ik die naam toch eerder gehoord vandaag? Ja, natuurlijk: hij is één van de acht geselecteerde deelnemers aan de masterclass scenario schrijven die Chiem van Houweninge hier de hele week geeft. Het lijkt me de moeite waard met die Van Beele eens een nader gesprekje te hebben een dezer dagen.
Ongeduld was de drijfveer voor Rik Launspach het boek '1953' te schrijven. Hij nam het besluit daartoe op het moment dat de verfilming van het scenario voor 'De Storm'weinig kans van slagen leek te hebben. Tijdens de talkshow zaterdagmiddag bij Film by the Sea ging hij nader in op het schrijfproces en de keuzes daarin.
Op deze dag na de première begint directeur Ton Brandenbarg van de Zeeuwse Bibliotheek het vraaggesprek met Launspach uiteraard met te informeren hoe hij en zijn vrouw Marjolein Beumer de film hebben ervaren. Weerspiegelt De Storm datgene wat dit schrijversechtpaar heeft willen vertellen?
,,Een scenario is een halffabrikaat'',zegt Launspach en vervolgens trekt hij een gloedvolle vergelijking met de opvoeding van een kind, een dochter. Een proces waar het echtpaar met hun twee pre-tienerdochters in de praktijk volop mee bezig lijkt te zijn. ,,Als zo'n kind ongeveer 18 jaar is, moet je het als opvoeders uit handen geven. Misschien gaat ze op stap met een Argentijn, of aan de haal met een woeste Spanjaard. Daar ben je dan niet zo blij mee misschien, maar kun je die studie Medicijnen weer meer waarderen. Je kunt er nauwelijks invloed meer op uitoefenen'', aldus de vergelijking van Launspach.
Terugkoppelend naar De Storm, is de film in de ogen van de scenaristen hier en daar ook zijn eigen weg gegaan? Een mooi voorbeeld is volgens hen het grotere aandeel dat de vaderfiguur in het verhaal heeft gekregen in vergelijking met het script. De man overleeft de ramp en daarmee is de mogelijkheid voor een loutering van zijn starre levenshouding en voor een spannende relatie met zijn dochter geschapen.
Met Chiem van Houweninge als oude rot in het vak van scenarioschrijven tussen het talkshow-publiek borrelen er prikkelende vragen op. Zoals: ,,Waarom wordt die beenwond van die vader zo close-up in beeld gebracht? En waarom wordt daar vervolgens in de film niks meer mee gedaan?'' Reactie van Launspach: ,,Kijk dat is dan bijvoorbeeld zo'n cafébezoek van je 18-jarige dochter waar je minder blij mee bent'', trekt hij de vergelijking nog even door. Het is een continuïteitsfout, vindt ook Launspach, maar direct gevolgd met de kanttekening dat wellicht de lastige situaties op de set daar ook debet aan zijn geweest. Scenarist en regisseur Sombogaart blijven blijkbaar aardig voor elkaar. Er staan tenslotte nog meer potjes op het vuur, zoals het scenario voor Hasse Simonsdochter, een boek van Thea Beckman dat Ben Sombogaart wil gaan verfilmen.
Brandenbarg brengt het gesprek vervolgens terug op het boek en constateert dat dit getuigt van een diepe religieuze lading. Met de beginzin van het boek: 'Toen God de wereld schiep, vergat Hij Zeeland' zit je daar als lezer meteen middenin. Launspach licht toe hoe hij speurend in de geschiedenis van Zeeland tot de overweging is gekomen, dat het bevechten van land op de zee alles te maken zou kunnen hebben met die religie. Hij omschrijft het als het 'elfde gebod', ofwel 'Gij zult niet leven in dat gebied tussen de delta van Rijn en Maas'. ,,Als de Zeeuwen die andere tien geboden nou maar tot op de punt komma zouden naleven, zou God wellicht wat clementie hebben met het overtreden van dat elfde gebod'', aldus de auteur.
Brandenbarg complimenteert Launspach voor de fraaie bespiegelingen van personages in zijn boek en de wijze waarop hij thema's als 'verraad' en 'loyaliteit' daarin verpakt heeft. Launspach veert verrast op. Blijkbaar is er toch een deskundige als deze vragensteller voor nodig om met een dergelijke constatering te komen. ,,Tijdens de talrijke lezingen verspreid door het land heb ik in elk geval niemand iets over 'bespiegeling van personages' horen noemen.''
© Blogger template The Business Templates by Ourblogtemplates.com 2008
Back to TOP
