Duncan Jones over Moon
Veel filmpers vandaag in Vlissingen, vanwege de komst van Duncan Jones, bij wiens naam steevast wordt vermeld dat hij de zoon van David Bowie is. Maar vooral is hij nu de maker van Moon, zijn eerste speelfilm. En wat voor een! Het is een ijzersterke science-fictionfilm, over een man die al drie jaar op de maan verblijft, op het punt staat terug te keren, maar op de valreep letterlijk met zichzelf wordt geconfronteerd.
Voor de meeste filmjournalisten was de entourage van Film by the Sea van ondergeschikt belang, hoewel Moon - dat al een hit was op andere festivals - in Vlissingen zijn Nederlandse première beleefde. De film komt volgende maand in de Nederlandse bioscopen en dan is de komst van de regisseur voor de distributeur een mooie gelegenheid om een movie junket te organiseren. De cinemapers kan de film alvast zien en de regisseur spreken, zodat de interviews gereed liggen als de film uitkomt.
Voor Jones betekent zo'n sessie enkele uren aan een stuk interviews geven, vaak maximaal tien minuten per journalist. De regionale media kwamen vandaag pas aan het slot aan bod, maar Jones ontving ons alsof we de eersten waren en vertelde vol vuur over zijn film, de techniek die hij heeft toegepast en over de imponerende hoofdrolspeler Sam Rockwell. Een samenvatting:
Wat was de oorsprong van deze film?
,,Ik ben een grote fan van Sam Rockwell. Ik stuurde hem drieënhalf jaar geleden een script, van een compleet andere film. Hij vond het een goed script, wilde er een bepaalde rol in spelen, maar ik had een andere rol in gedachten. Hij zei: kom naar New York en dan praten we erover. We hoopten dat we elkaar konden overtuigen, zodat we die film konden maken, maar dat lukte niet.
Voor mij, als reclameregisseur, was het een behoorlijk intimiderend idee om te werken met een gevestigde, beroemde acteur. Toen bleek dat we goed met elkaar overweg konden, wist ik dat ik hem wilde hebben voor mijn eerste film. Dus gingen we, al bij onze eerste ontmoeting, praten over de soort rollen die hij graag wilde spelen en het soort films waarvan we allebei houden. Sam zei dat hij graag iemand uit de arbeidersklasse wilde spelen en we waren het erover eens dat het geweldig zou zijn om een soort film te maken vergelijkbaar met de science-fictionfilms van eind jaren zeventig en begin jaren tachtig, zoals Outland met Sean Connery, Silent Running met Bruce Dern en Alien van Ridley Scott, met blue collar people die werken in de ruimte. Dus zei ik: ik wil je in mijn eerste film, geef me de kans om met iets te komen in het verlengde van die oude science-fictionfilms. Zo is het begonnen.”
Hoe ingewikkeld was het om de film te maken, technisch gezien?
,,Erg ingewikkeld. De productie was als het oplossen van een puzzel. We wisten dat we een film schreven voor Sam Rockwell, we wisten dat het budget dat we bij elkaar zouden kunnen krijgen hooguit vijf miljoen dollar zou bedragen, ik wilde alles in de studio doen (om me geen zorgen te hoeven maken over het weer en locatiewisselingen) en ik wilde de cast zo klein mogelijk houden. Ik had ook bepaalde ideeën over het verhaal. Ik was vroeger erg anders dan nu, anders toen ik halverwege de twintig was dan halverwege de dertig. Het leek me erg interessant om te zien hoe het is om jezelf uit een andere periode in je leven te ontmoeten. Al die factoren waren bepalend voor Moon. Bovendien had ik een relatie op grote afstand. Mijn vriendin leefde aan de andere kant van de planeet. Over dat soort menselijke zaken, met de paranoia en de moeilijkheden die je moet doorstaan als je zo’n relatie voor een lange tijd hebt, wilde ik het hebben.”
Sam Rockwell speelt een dubbelrol, vrijwel de gehele film. Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?
,,We hebben in het bijzonder naar Jeremy Irons in Dead Ringers gekeken, de film van David Cronenberg. Op de dvd is te zien hoe dat is gemaakt. Sam en ik hebben dat intensief bestudeerd, technisch maar ook op acteergebied, wat Jeremy Irons deed om die verschillende karakters neer te zetten. Dat was de eerste fase om te kijken hoe we het zouden aanpakken. Er is ook een film van Spike Jonze, Adaptation, waarin Nicholas Cage een tweeling speelt. Daar hebben ook weer ideeën uit geput. Technisch gezien kun je verschillende special effects gebruiken, zoals een stand-in die je over de schouder filmt of iets wat vergelijkbaar is met een split screen. Eén effect hebben ze echter niet gebruikt in Dead Ringers of Adaptation: een two shot waarin het ene personage reageert op de ander. Op dat punt denken we de grenzen enigszins te hebben verlegd, door iets te doen wat nog niemand eerder heeft gedaan. Hoewel het veel tijd en geld kostte, maakt het wel het verschil, omdat je als kijker echt accepteert dat het twee verschillende mensen zijn.”
Vind je het erg dat je bijna overal wordt geïntroduceerd als de zoon van David Bowie?
,,Ach, dit is pas mijn eerste film, dus ik kan het heel goed begrijpen. Misschien dat over twee of drie films het anders is en hopelijk dat men over vier of vijf films hem introduceert als de vader van regisseur Duncan Jones.”
